|
|
|
چرا مذهب شیعه را مذهب جعفری نیز می‌خوانند |
|
|
|
امام صادق(ع) به جهت ضعف حکومت اموی، فعالیت علمی بسیار بیشتری نسبت به دیگر امامان شیعه داشت. شمار شاگردان و راویان او را ۴۰۰۰ نفر دانسته‌اند، بیشتر روایات اهل بیت(ع)، از امام صادق(ع) است، از این‌رو مذهب شیعه را مذهب جعفری نیز می‌خوانند. |
|
|
در همدان، به بهانه سالروز شهادت امام صادق(ع):
دوران امامت امام جعفر صادق(ع)، (۱۷ ربیع‌الاول ۸۳–۲۵ شوال ۱۴۸) با خلافت پنج خلیفه آخر اموی یعنی از هشام بن عبدالملک به بعد و دو خلیفه نخست عباسی سفاح و منصور دوانیقی هم‌زمان بود.
امام صادق(ع) به جهت ضعف حکومت اموی، فعالیت علمی بسیار بیشتری نسبت به دیگر امامان شیعه داشت. شمار شاگردان و راویان او را ۴۰۰۰ نفر دانسته‌اند، بیشتر روایات اهل بیت(ع)، از امام صادق(ع) است، از این‌رو مذهب شیعه را مذهب جعفری نیز می‌خوانند.
امام صادق(ع) در میان پیشوایان فقهی اهل سنت نیز جایگاه بالایی دارد، ابوحنیفه و مالک بن انس از او روایت کرده‌اند. ابوحنیفه او را عالم‌ترین فرد در میان مسلمانان دانسته است.
امام صادق(ع) به‌منظور ارتباط بیشتر با شیعیان، پاسخ به سؤالات شرعی آن ها، دریافت وجوه شرعی و رسیدگی به مشکلات شیعیان، سازمان وکالت را تشکیل داد، فعالیت این سازمان در زمان امامان بعد گسترش پیدا کرد و در غیبت صغرا به اوج خود رسید.
در زمان او فعالیت غالیان گسترش یافت وی با اندیشه غُلُوّ به شدت برخورد و غالیان را کافر و مشرک معرفی کرد.
شیخ صدوق(ره) تصریح کرده است که امام صادق(ع) به دستور منصور دوانیقی و بر اثر مسمومیت[ در سن ۶۵ سالگی] از دنیا رفته است.
حقوق واجب یک مسلمان بر مسلمان دیگر در کلام امام صادق(ع)
امام صادق(ع) در پاسخ معلی بن خُنَیس که سوال کرد حق یک مسلمان بر مسلمان دیگر چیست؟، فرمودند:
هفت حق واجب است که اگر یکی از اینها را ضایع کند از ولايت و اطاعت خدا بيرون است و براي خداوند هيچ بهره‌اي از بندگي در او نيست.
"عَنْ مُعَلَّي بْنِ خُنَیْسٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قُلْتُ لَهُ مَا حَقُّ الْمُسْلِمِ عَلَي الْمُسْلِمِ قَالَ لَهُ سَبْعُ حُقُوقٍ وَاجِبَاتٍ مَا مِنْهُنَّ حَقٌّ إِلَّا وَ هُوَ عَلَیْهِ وَاجِبٌ إِنْ ضَیَّعَ مِنْهَا شَیْئاً خَرَجَ مِنْ وِلَایَةِ اللَّهِ وَ طَاعَتِهِ وَ لَمْ یَکُنْ لِلَّهِ فِیهِ مِنْ نَصِیبٍ"
و اما حق اول؛ که آسانترین آنهاست این است که؛ آنچه برای خودت دوست داری برای برادر مؤمنت هم دوست داشته باشی، و آنچه برای خود نمی‌پسندی برای او هم نپسندی.
«قَالَ أَیْسَرُ حَقٍّ مِنْهَا أَنْ تُحِبَّ لَهُ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِکَ وَ تَکْرَهَ لَهُ مَا تَکْرَهُ لِنَفْسِکَ».
چگونه است که اگر کسی پشت سر ما حرفی بزند ناراحت می شویم؟! اما خودمان به خودمان اجازه می‌دهیم پشت سر دیگران حرف بزنیم و کسی را به راحتی ضایع کنی.
انتهای پیام/* |