خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - میس ریچل،‌ مجری کودکان در آمریکا یک شخصیت شناخته‌شده در فضای آنلاین است و آموزگار، تولیدکننده محتوای کودکان و یوتیوبری است که به خاطر تولید محتوای آموزشی برای نوزادان و کودکان نوپا مشهور شده است. او در ایالت مین آمریکا زاده و بزرگ شده و سپس برای ادامه تحصیل و کار به نیویورک رفت.
این مجری در حوزه آموزش دوران کودکی مدرک گرفته و متخصص است و عمده محتوای تولیدی خود را در فضای مجازی به کودکان اختصاص داده است. این خانم در سال ۲۰۱۹ کانال یوتیوب خود را راه‌اندازی کرد.
آنچه خودش گفته هدف اصلی او کمک به رشد زبان، گفتار و مهارت‌های پایه کودکان به ویژه نوزادان و نوپایان است. ویدیوهای او ترکیبی از موسیقی، شعر، حرکات تعاملی، و گاهی زبان اشاره هستند تا یادگیری برای کودکان جذاب‌تر شود. دلیل اصلی شروع این کار این خانم این بود که فرزند او در کودکی دچار تأخیر در گفتار بود؛ میس ریچل و همسرش (که آهنگساز است) تصمیم گرفتند محتوایی تولید کنند که به کودکان مشابه کمک کند.
کانال او میلیون‌ها دنبال‌کننده دارد و تا سال ۲۰۲۵ ده‌ها میلیون مشترک و میلیاردها بازدید داشته که نشان‌دهنده تأثیر گسترده‌اش در میان والدین و کودکان است.
حالا وی از یک دختر بچه اهل غزه که در جریان جنگ اخیر یک پای خود را از دست داده در یکی از برنامه های خود دعوت کرده است. در این برنامه وی با این دختر خردسال بازی و شعرخوانی می‌کند که این دختر با وضعیتی که بعد از جنگ غزه پیدا کرده و یک پای خود را از دست داده است در این برنامه به عنوان یک ستاره درخشان جلوه می‌کند. همین موضوع به خوبی وضعیت مردم غزه و به ویژه کودکانی که در این جنگ اسیر بمباران‌های ناجوانمردانه صهیونیست‌ها بودند را بیشتر برای مردم ملموس کرده است.
نکته اساسی کار جالبی است که این زن مجری و آموزگار کودکان انجام داده است و از یک کودک اهل غزه در برنامه خود دعوت کرده است تا مردم به خوبی از وضعیت کودکان این باریکه با خبر شوند. همین امر سبب شده تا صهیونیست‌ها علیه وی اقدام کنند و این زن را یک یهودستیز بنامند. این درحالی است که وی در این برنامه نه حرف‌های ضد صهیونیستی زده است و تنها یک نمونه ملموس از جنایات رژیم صهیونیستی علیه کودکان را در برنامه خود آورده است. وقتی این دختر که بسیار مظلوم و معصوم است با این زن همخوانی می کند و از جای خود بر می‌خید و می جهد و بازی می کند نگاه‍‌ها به پای او مصنوعی است و این تصاویر بسیاری را متاثر کرده است.
همین عامل نشان می‌دهد که صهیونیست‌ها همواره حتی بعد از جنگ غزه نیز در نزد افکارعمومی جهان خصوصا در آمریکا و غرب منفور هستند و دلیل این نفرت نیز همین جنایاتی است که در شبکه‌های اجتماعی روزانه ابعاد سیاه تری از آن آشکار و رونمایی می‌شود.
در صفحه اختصاصی این زن آمریکایی در اینستاگرام تصاویری دیگری از کودکان غزه وجود دارد. مادری که از وضعیت اسف بار کودک خود سخن می گوید. جشن تولدی که در میان آواره‌های غزه با حضور کودکان این منطقه گرفته می‌شود و ... به خوبی نشان می دهد که حتی فعالان حوزه کودکان نیز از جنایات صهیونیست‌ها با خبر هستند و سعی دارند چهره زشت این رژیم را به دنیا نشان دهند.
اقدام میس ریچل تنها یک حرکت انسانی ساده نبود؛ یک پیام جهانی بود از سوی کسی که مخاطبان اصلی‌اش نه سیاست‌مداران، بلکه کودکان‌اند. او نشان داد که وجدان بیدار می‌تواند حتی در قالب برنامه‌های کودک، حقیقت را به تصویر بکشد؛ حقیقتی که با وجود همه سانسورها و فضاسازی‌ها، باز هم وجدان جهان را تکان می‌دهد.
دعوت از یک دختر آسیب دیده اهل غزه ـ بدون شعار سیاسی، بدون حمله، بدون نقد آشکار ـ بیش از هزاران بیانیه سیاسی اثر گذاشت. همین تصویر کوچک اما واقعی کافی بود تا ماشین تبلیغاتی صهیونیست‌ها دست به حمله بزند و او را «یهودستیز» بنامد؛ برچسبی تکراری که سال‌هاست برای ساکت‌کردن هر صدای انسانی استفاده می‌شود. کاری که باید منتقدانه عنوان کرد که چرا در رسانه‌های کشورهای مسلمان از جمله ایران دیده نمی‌شود!

اما موج واکنش‌ها و حمایت مردمی از این مجری محبوب نشان داد چیزی در افکار عمومی جهان تغییر کرده است. امروز تصاویر کودکان غزه، قطع پاها، آوارگی و دردهای بی‌پایانشان، نه فقط خبر جنگ؛ بلکه شکستن وجدان انسانی است. اینکه یک مجری کودک مجبور می‌شود هزینه حقیقت‌گویی را بپردازد، خود سندی روشن از عمق بی‌رحمی و رسوایی رژیمی است که حتی از کودکان نیز نمی‌گذرد.
میس ریچل با این اقدام ثابت کرد که انسانیت مرز ندارد و حتی در دل برنامه‌های کودک هم می‌توان به ظلم «نه» گفت. او نشان داد که صدای کودکان غزه خاموش‌نشدنی است؛ و هرقدر که دشمنان حقیقت تلاش کنند، باز هم تصویر کودکی که با پای مصنوعی می‌رقصد، قلب‌ها را بیش از هر پیام سیاسی روشن می‌کند.
در جهانی که رسانه‌های بزرگ سکوت می‌کنند، گاهی یک زن آمریکایی، یک دوربین ساده، و خنده‌ تلخ یک کودک بی‌پناه، برای رسوا کردن ظلم کافی است.

انتهای پیام/*