|
مصاحبه با بانوی ورزشکار کردستانی؛ |
|
وقتی معلولیت حریف بانوی ورزشکار کردستانی نشد |
|
|
|
ریزان دژآهنگ بانوی شایسته مریوانی که دارای معلولیت بینایی و عضو تیم ملی گُلبال کشور است و نیز حضور در مسابقات قهرمانی آسیایی و بین‌المللی مختلفی را در کارنامه خود دارد. |
|
|
از کردستان، گُلبال یک ورزش تیمی ویژه نابینایان است که میان دو تیم برگزار می‌شود و هر تیم توپ را به طرف دروازه تیم دیگر پرتاب می‌کند،تیم مقابل با شنیدن صدای حرکت توپ جهت آن را تشخیص داده و می‌کوشد از ورود آن به دروازه خود جلوگیری کند.
امروزه همه چیز در حال رشد و توسعه است به طوری که هیچ محدودیتی نمی‌تواند مانع انسان و زندگی اجتماعی او شود.
به طوری که حتی افرادی که توانایی جسمی آنان محدود است یا عضوی از آنها نقص دارد به راحتی از عهده هرکاری برخواهند آمد.
در این گزارش به مصاحبه با یکی از روشن دلان موفق مریوانی می‌پردازیم و خواهیم دید که معلولیت محدودیت نیست و آنان نیز می‌توانند با وجود عدم بینایی ورزش کنند و از ورزش کردن لذت ببرند.
لطفاً خودتان را معرفی نمائید؟
ریزان دژآهنگ اصالتاً مریوانی هستم و ۲۵ سال سن دارم و دارای مدرک تحصیلی دیپلم و عضو تیم ملی گلبال بانوان ایران می‌باشم.
چگونه وارد عرصه ورزش شدید؟
حدود ۱۷ سال پیش در مدرسه باغچه‌بان در حال تحصیل بودم که طی اطلاع‌رسانی با مضمون اینکه رشته تخصصی گلبال برای افراد کم بینا و نابینا وجود دارد جویا شدم و در باشگاه ورزشی شهر مریوان مراجعه و ثبت‌نام کردم و خداروشکر هنوز هم فعالیتم ادامه دارد.
مشوق و حمایت‌گر شما چه کسانی بودند تا به این مرحله برسید؟
خانواده‌ام بهترین حامی و حمایت کننده‌ام بودند که در تمام سختی‌ها مرا روحیه می‌دادند وقدردان آنها هستم.
تاکنون چه مقام‌ها و رکوردهایی را کسب نموده‌اید؟
۱۶ مدال کشوری در ایران را دارم و دارای مقام دوم پاراآسیایی کشور امارات در سطح جوانان و مقام سوم آسیا پاسیفیک در بزرگسالان در سال ۱۴۰۱ می‌باشم.
در آینده ورزشی خود چه هدفی را دنبال می‌کنید؟
در آینده دوست دارم کاپیتان تیم گلبال ایران شوم و همچنین بهترین ورزشکار در سطح پارآسیایی و ایران باشم.
آخرین حضورتان در مسابقات چه موقع بوده است؟
آخرین حضورم در مسابقات پاراآسیایی بوده که حدود ۲۴ ماه پیش به کشور چین رفتم.
چه حس ورزشی افتخارآفرین دارید؟
با وجود اینکه مشکل بینایی دارم ولی هیچ وقت آن را به خودم نیاوردم که هیچ‌کاری دیگری را نمی‌توانم انجام بدهم ورزش در زندگیم خیلی تأثیر داشته است و حسی خوب و نایابی است و اگر ورزش نباشد احساس می‌کنم که زندگی کردن پوچ و بی‌معناست.
چه توصیه‌ای به بانوان دارید؟
بانوانی که به ورزش علاقه‌ای ندارند ولی به چیزهایی که علاقه دارند مثل درس خوندن و هنری و… در کل یک حرفه را مدنظر خود قرار بدهند و با جدیت کامل آن را ادامه دهند.
سخن پایانی از خانواده‌ام به ویژه پدرم خیلی تشکر می‌کنم اگر حمایت ایشان نبود الان به اینجا نمی‌رسیدم و در سخت‌ترین مواقع پشتیبانم بوده‌اند و نیز از خانم اخدر رئیس اداره بهزیستی و همکارانشان، رئیس هیئت ورزشی مریوان آقای رامین و افرادی که بهم حس انگیزه می‌دهند تشکر و قدردانی می‌نمایم.
انتهای پیام/* |