|
یادداشت |
|
عدم ابرازگری هیجانی در مردم عامل خودکشی در همدان |
|
|
|
یکی از رفتارهای قالب در استان همدان عدم ابرازگری هیجانی در مردم است که ریشه در آموزه های کودکی و محرومیت های هیجانی ما دارد، ناگویی هیجانی، یعنی ناتوانی در بازشناسی و توصیف هیجان‌ها، تعیین کننده اصلی نارسایی تنظیم عواطف است. |
|
|
در همدان، این روزها از گوشه و کنار در استان همدان اخبار خودکشی با انتشار فیلم، تصاویر و ... به گوش می‌رسد.
از سالیان دور در کشور، مدل بررسی آسیب های اجتماعی حول محور رسانه ها می گردد، وقتی خبری داغ می‌شود سمینارها، جلسات کارشناسی و ... دائما تشکیل می‌شود و پس از فروکش کردن موضوع دوباره همین دور تکرار می شود، از موضوع حجاب گرفته تا همین خودکشی شاهد این روش برخورد هستیم.
بهتر است با توجه به نگاه پیشگیرانه برای آسیب های اجتماعی، دائما کنش‌وری انجام و مسائل به صورت نظام مند بررسی و پایش شود.
گذشته از وظایف دستگاه های دولتی در این راستا، بررسی علل خودکشی و رشد آن در این چند سال و رتبه بالای کشور برای استان همدان حائز اهمیت است.
تحقیقات مختلفی به بررسی علل خودکشی پرداخته اند که برخی منتشر و در اختیار عموم قرار دارد و برخی هم محرمانه مانده‌است.
رفتارهای مبتنی بر کهن الگوهای افراد، اختلالات روانی و رفتاری، اختلالات شخصیت، تاب‌آوری پایین، برخورد هیجان مدار با مسائل، ضعف در مهارت حل مسأله، عدم حمایت روانی و اجتماعی، ضعف اعتماد به نفس و عزت نفس و بسیاری عوامل می‌توانند در حرکت فرد به سوی خودکشی اثر گذار باشند.
در زنان نیز خودکشی می تواند راهبرد غلطی برای رهایی از فشار و تنش های فراوان فردی باشد، از خیانت زناشویی (پیمان‌شکنی) گرفته تا ازدواج اجباری و افسردگی در این زمره هستند.
یکی از رفتارهای قالب در استان همدان عدم ابرازگری هیجانی در مردم است که ریشه در آموزه های کودکی و محرومیت های هیجانی ما دارد، ناگویی هیجانی، یعنی ناتوانی در بازشناسی و توصیف هیجان ها، تعیین کننده اصلی نارسایی تنظیم عواطف است.
وجود اختلال در بازشناسی و توصیف هیجان‌ها، شیوه استفاده از راهبردهای تنظیم شناختی هیجان را تحت تاثیر قرار می دهد، بر اساس گذشت زمان و انباشت احساسات ابراز نشده، ناگویی هیجانی یا نا ابرازگری هیجانی باعث درون ریزی احساسات ناخوشایند و تبدیل فشارها به علائم جسمانی می شود، اما چرا ما نمی‌خواهیم یا نمی‌توانیم احساسات خود را بروز دهیم؟
پژوهش‌ها نشان داده‌اند که افراد مبتلا به ناگویی هیجانی در شناسایی صحیح هیجان‌ها از چهره دیگران مشکل دارند و ظرفیت آن‌ها برای همدردی با حالت‌های هیجانی دیگران محدود است، همچنین ناگویی هیجانی می‌تواند مشکلات بین شخصی را در زمینه‌های قاطعیت، مردم‌آمیزی، صمیمیت، و مسئولیت‌پذیری پیش‌بینی کند.
در خانواده‌هایی که محرومیت هیجانی موج می‌زند و کودک مورد محبت والدین قرار نمی‌گیرد، برای بیان احساسات خود شماتت و سرزنش می‌شود و یا والدین احساسات کودک را فاقد اعتبار می‌دانند و به اصطلاح نا ارزنده سازی می‌کنند بازداری از بیان هیجانات بیشتر و انباشت احساسات بیشتر می‌شود.
خانواده به عنوان قلب تپنده و پویای جامعه با ایجاد فضای آکنده از محبت و باز برای ابراز احساسات اعضا می‌تواند جلوی انباشت و تخلیه این احساسات را به شیوه‌های غلط از جمله خودکشی بگیرد.
آموزش روش‌های حل مسأله به کودکان، اجازه دادن به کودک برای تلاش مکرر و شکست خوردن بدون شماتت و سرزنش، تمرینات خود آرام‌سازی و کنترل خشم، ارائه حمایت روانی و اجتماعی در خانواده و دوستان، ایجاد جو پذیرا و گرم در خانواده، حل تعارض و اختلافات زوجین به شکل سازنده و عدم مداخله فرزندان در موضوع و برچسب زدایی از دریافت خدمات مشاوره، روانشناختی و روانپزشکی برای مراجعین و افرادی که نیازمند مداخلات فوری هستند در کاهش میزان افکار و اقدام به خودکشی موثر است.
اختلالات افسردگی، دو قطبی و اختلالات شخصیت با افکار و اقدام به خودکشی همبستگی مثبت دارد؛بنابراین هدایت افراد دارای مشکلات روان-شناختی جهت مداخلات درمانی از سوی دوستان و خانواده با روش های حمایتی بدون برچسب زدن می‌تواند بسیار اثر بخش باشد.
می بایست علائمی که به عنوان هشدارهای خودکشی در افراد می‌باشد (همچون آموزش کمک های اولیه و امداد) برای مدارس و ... ارائه شود تا همه افراد نسبت به این نشانه‌ها آگاه شوند و اقدامات اولیه را انجام دهند.
نوشتن وصیت نامه، بذل و بخشش کردن اموال، گذاشتن استوری‌های حاکی از خداحافظی و اتمام زندگی، طلب حلالیت گرفتن، با کسی صحبت نکردن و انزوا یا برعکس خیلی غیر طبیعی خوشحال بودن و سخاوتمند شدن، نوشتن نامه به دوستان، نرفتن به مهمانی‌ها و مدت زیاد تنها ماندن و... می‌تواند برخی از این علامت ها باشد.
لازم به ذکر است اقدامات محیطی جهت ایمن سازی پل ها و ... نیز در زمینه شهری باید انجام پذیرد که اگر فردی قصد اقدام به خودکشی داشت همه راه ها به سهولت در اختیار نباشد، البته بیش از نیمی از خودکشی ها با دارو انجام می‌شود.
همچنین آگاه سازی جامعه جهت عدم تهییج فرد در محل خودکشی و خلوت کردن محیط جهت اقدامات تخصصی نیز حائز اهمیت است که در خودکشی اخیر در همدان اجتماع مردم مانع ارائه خدمات مناسب تخصصی بود و متاسفانه خود عاملی برای تسریع در اقدام می باشد.
استاد دانشگاه و روانشناس
انتهای پیام/ |