کد خبر: 210119 تاريخ انتشار: 1403/08/26 - 12:37
یادداشت
قیام حضرت زهرا(س) و فلسفه سکوت امیر المومنین (ع)
حضرت زهرا(س) با ایستادگی در برابر جریان حذف حضرت علی (ع) حقایق را برای حق طلبان تبیین و روشن نمودند.
از استان مرکزی شهرستان زرندیه؛ پس از رحلت پیامبر اکرم ( ص) تنها کسی که از موقعیت اجتماعی بسیار بالایی برخوردار بود و توانستند با مخالفت علنی و آشکار و ایستادگی در برابر خلفا، ناحق بودن جریان آن دو را در جامعه اسلامی بر ملاء کنند و همچنین به حق و ذی حق بودن حضرت علی (ع) به تمامی حق طلبان تبیین نماید؛ حضرت زهرا (س) بود.
زیرا نه تنها دوستداران این بانوی گرامی مقام والا و بلکه آنان که با این خانواده موضع داشتند، به مقام والای حضرت زهرا (س) واقف بودند و حتی به این مهم اعتراف نیز نموده اند. فلذا هیچ کس به انداره حضرت فاطمه (س) در مبارزه و مقابله با اتفاقات و جریان نابحق و ظلم آن زمان موقعیت مناسبی نداشت. و با ایستادگی در برابر جریان حذف حضرت علی (ع) حقایق را برای حق طلبان تبیین و روشن نمودند.
و اما در این میان اقامه کردن سیاست سکوت از جانب حضرت علی (ع) یک نوع همکاری غیر مستقیم از اعتراض و قیام زهرایی بود.
و در آخر به چند مورد از رموز سیاست سکوت امیر المومنین (ع) می توان اشاره کرد:
بعضی از مردم آن دوره به دلیل اینکه در برخی از جنگ های صدر اسلام مانند بدر و احد، پدران و یا اقوامشان که مسلمان نبودند توسط ایشان کشته شده بودند، کینه ای عمیق داشتند و به همین دلیل به احتمال بسیار قوی به مخالفت با امام علی (ع ) می پرداختند که موجب آسیب جدی به نهال نوپای اسلام می گشت.
اغلب مردم عرب نسبت به قبیله خویش تعصب داشتند و برای بار دیگر اجازه نمی دادند که حاکمیت حکومت اسلامی از بنی هاشم باشد.
ابو بکر و عمر به طور جدی و استوار خواستار حاکمیت بودند و اگر امیر المومنین علی (ع ) به طور آشکارا و علنی اعتراض می کردند به احتمال بسیار قوی رقیبان نا بحق، قبیله های دوست خود را وارد میدان مبارزه می کردند که منجر به اغتشاش داخلی و در نتیجه به خطر انداختن کیان اسلام می گردید.
و وحدت و یکپارچگی در میان مسلمین را به خطر می انداخت. فلذا امیر المو منین علی (ع)مصلحت را در این دانستند که سکوت اتخاذ نمایند تا اسلام و حکومت اسلامی در امان بماند و زحمات ۲۳ ساله پیامبر اکرم (ص) از بین نرود. و اینگونه شد که امیرالمومنین (ع) ۲۵ سال سکوت نمودند تا اسلام بماند.
یادداشت: راضیه رسولی