|
|
|
آوای گریه و غرور در استقبال مادران کردستانی از شهدای گمنام |
|
|
|
در دل کوه‌های سترگ کردستان، جایی که زمین با خون شهیدان آغشته است و هوای کوهستانی به یاد جوانانی که جانشان را فدای خاک کرد، بانوان کُرد با دلی سرشار از عاطفه و غرور، استقبال می‌کنند از شهدای گمنامی که هنوز نامی ندارند، اما در دل‌های این مردم همیشه جاوید خواهند ماند. |
|
|
کردستان : مادران و زنان کردستانی با نگاه‌هایی پر از اشک و امید، قدم به قدم در کنار شهدای گمنام می‌آیند، همچون گلی که در دل کویر می‌روید، صورت‌هایشان رنگین از نور خورشید غربت است و دستانشان همچون پرچم‌هایی در اهتزاز به استقبال فرزندانی می‌رود که در تاریکی شب جان خود را فدای ایران کرده‌اند.
اشک‌هایی که بر گونه‌های آنان می‌لغزد، نه از فقدان، بلکه از ستایش است؛ ستایش برای دلیرانی که از این دیار برخاسته‌اند و جان خود را برای بقای این سرزمین تقدیم کرده‌اند.
آنها با دست‌های لرزان، گل‌هایی بر تابوت شهدای گمنام می‌چینند، همچون بذرهایی که به زمین می‌سپارند تا درختی از یاد و خاطره روییده شود. بانوان کردستانی در این لحظه‌ها، نه تنها مادرانی عزادار، بلکه زنان مقاومی هستند که یاد شهدای خود را در دل‌ها زنده نگه می‌دارند، در چشم‌هایشان نه تنها اشک، که شعله‌ای از شجاعت و امید به روشنایی است، صدای گریه‌هایشان نه از ضعف، بلکه از غرور و افتخار است، افتخاری که بر دوش‌شان سنگینی می‌کند و در هر قدمی که برای استقبال از شهیدان برمی‌دارند، به زمین می‌ریزد.
و در این لحظات، در بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس کردستان، هیچ کلامی توان گفتن از عظمت این زنان را ندارد. تنها قلب‌هایی که همچون تازیانه‌های زمان می‌تپند، می‌توانند حقیقت این لحظات را درک کنند؛ قلب‌هایی که در اعماق خود، یاد شهدای گمنام را برای همیشه حفظ خواهند کرد.
انتهای پیام/* |