|
|
|
معلولیت محدودیتی برای تحقق رویاها نیست |
|
|
|
زنان معلول هنرمند، الهام‌بخش‌ترین داستان‌های تلاش و اراده را می‌نویسند. آن‌ها با وجود محدودیت‌های جسمی، با هنر ارتباط برقرار کرده و دنیایی رنگارنگ از احساسات و خلاقیت را خلق می‌کنند. این زنان، با آثار هنری خود ثابت کرده‌اند که معلولیت هیچ‌گاه مانعی برای شکوفایی استعدادها نیست. |
|
|
مازندران - سیده فاطمه امینی: روز جهانی معلولان، فرصتی است تا به توانمندی‌ها و چالش‌های افراد دارای معلولیت بپردازیم. خانم زیبا مومنی ، هنرمندی است که با وجود تمام موانع و محدودیت‌ها، با اراده‌ای قوی به دنبال تحقق رویاهای خود بوده است. به منطقه گتاب استان مازندران رفتیم تا در گفتگویی، از مسیر پر فراز و نشیب زندگی هنری ایشان بگوییم و از راز موفقیت‌هایشان پرده برداریم.
بانوی معلول هنرمند: معلولیت محدودیتی برای توانایی‌ها و استعدادهای ما نیست. با تلاش و پشتکار می‌توانیم به هر چیزی که می‌خواهیم برسیم. مهم‌ترین چیز این است که به خودمان باور داشته باشیم و به دنبال فرصت‌های جدید باشیم. با همکاری و حمایت یکدیگر می‌توانیم بر هر چالشی غلبه کنیم.
لطفاً خودتان را معرفی کنید و بفرمایید چطور به کار قالی‌بافی و خیاطی روی آوردید؟
بنده زیبا مومنی هستم متولد ۱۳۴۹تحصیلات نهضت سوادآموزی متاهل اما فرزند ندارم.مبتلا به بیماری قند گوشت. همسرم نیز دارای مشکل عقلی و مشکلات قندی و عفونتی...
بنده بیشتر طول زندگی‌ام را به کارهای هنری و خلاقانه اختصاص داده‌ام. علاقه به هنرهای دستی از کودکی در من شکل گرفت، اما با محدودیت‌های جسمی ای که داشتم، مدتی طول کشید تا روشی مناسب پیدا کنم. کم کم از 9 سالگی با قالی‌بافی آشنا شدم که نقطه عطفی در زندگی من بود و از 11 سالگی فرش بافی را آغاز کردم و همزمان کیسه دوزی ،گلدوزی،خیاطی و جاروبافی را انجام دادم تا دنیای خلاقیت خود را گسترش دهم و با ایجاد طرح‌های منحصر به فرد، احساس رضایت و هویت جدیدی برای خود پیدا کنم.
چه چالش‌هایی را در طول مسیر کاری‌تان تجربه کرده‌اید و چگونه این مشکلات را پشت سر گذاشتید؟
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایم، هماهنگی بین توانایی‌های جسمی و خواسته‌های فنی هنرهای مد نظرم بود. زمان و تلاش زیادی صرف یادگیری تکنیک‌ها و پیدا کردن ابزارها و روش‌هایی کردم که با توان جسمی‌ام سازگار باشند زیرا همیشه به دلیل قند گوشت دستانم زخمی میشدند و بخاطر قالی بافی ناخن هایم از بین رفتند، بخاطر مشکلاتی که برای دستانم ایجاد میشد ۲ یا۳ روز کار نمیکردم تا وضعیت دستانم بهتر شود و یا با پانسمان و چسب، کارهایم را انجام میدادم. پافشاریم بر آموختن و استفاده از ابزارهای جدید و تکنیک‌ها ، به من کمک کردند تا مشکلات را به نحوی کارآمد مدیریت کنم و همیشه به دنبال راه‌حل باشم.
نقش خانواده در حمایت از فعالیت‌های هنری شما چگونه بوده است؟
برادران و پدرم و زنداداش هایم از کارهایم تعریف میکردند و خیلی بنده را تشویق میکردند.نماینده ی قالی بافی هم تشویقم می‌کرد. این افراد نقشی بی‌بدیل در موفقیت‌ها و ادامه مسیر حرفه‌ای من ایفا کرده‌اند. حمایت‌های عاطفی و تشویق‌های آن‌ها در لحظات دشوار، مرا همیشه به جلو رانده است. آن‌ها از لحاظ عاطفی محیطی فراهم کرده‌اند که در آن میتوانم به کارهایم بپردازم و به دنبال اهدافم باشم
آیا از سازمان‌های خاصی کمک یا حمایت دریافت کرده‌اید؟
کمیته امداد و بهزیستی معلولین کمک کمی بنده را کمک میکردند.
بزرگ‌ترین دستاوردتان در حرفه خود چه بوده است؟
بزرگ‌ترین دستاورد من، توانایی‌ام در ایجاد طرح‌های خلاق و منحصربه‌فردی است که توانسته‌اند بازتابی از فرهنگ و هنر اصیل باشند بنده به تنهایی با وجود مشکلات زیاد ۱۰ فرش و قالی بافتم و جارو هم زیاد میبافم.
آیا افتخارات خاصی در زمینه قالی‌بافی یا خیاطی کسب کرده‌اید؟
خیر فقط سال ۱۴۰۱ یکی از اعضای شورای گتاب از من عکسبرداری کردند و منتشر کردند و مبلغی به من به عنوان ناشناس برای خرید ویلچر هدیه دادند.
آرزوها و اهداف شما برای آینده چه هستند؟
بخاطر عفونت دستانم توانایی قالی بافی ندارم.اما کیسه دوزی و خیاطی را میتوانم ادامه دهم
آرزوی من این است که هنرم در سطح گسترده‌تری دیده شود. هدف اصلی من این است که نشان دهم معلولیت محدودیتی برای تحقق رویاها نیست و افراد با هر توانایی می‌توانند به موفقیت برسند.
آیا برنامه‌ای برای توسعه کار خود یا انتقال دانش و تجربه خود به دیگران دارید؟
بخاطر عفونت های دستم فعلا برنامه ای ندارم. درحال حاضر به دلیل وضعیت مالی توانایی خرید نخ و وسایل دوخت و دوز را ندارم حتی دار قالی را جمع کردم.
اما علاقه مندم خیاطی، گلدوزی، کیسه دوزی و جاروبافی و قالی بافی را به دیگران آموزش دهم.
چه پیامی برای افرادی که شرایط مشابه دارند یا با چالش‌های جسمی و ذهنی روبرو هستند، دارید؟
معلولیت همیشه محدودیت نیست.اگر علاقه وجود داشته باشد با کمک و حمایت دیگران میشود هنرهای خود را نشان دهیم
پیام من این است که هرگز امید خود را از دست ندهند. معلولیت محدودیتی برای توانایی‌ها و استعدادهای ما نیست. با تلاش و پشتکار می‌توانیم به هر چیزی که می‌خواهیم برسیم. مهم‌ترین چیز این است که به خودمان باور داشته باشیم و به دنبال فرصت‌های جدید باشیم. با همکاری و حمایت یکدیگر می‌توانیم بر هر چالشی غلبه کنیم.
انتهای پیام/* |