کد خبر: 212614 تاريخ انتشار: 1403/10/26 - 12:10
یادداشت؛
رضایتمندی زنان از حضور اجتماعی یا خانه‌نشینی
زنی که در خانه تولیدگر و مولد است، زیست می‌کند، مگر می‌تواند آن خانه و آن مرکز ریاست و فرماندهی را به حضور در شرکت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی ترجیح دهد!
از استان تهران؛ زینب جعفری، کارشناس علوم تربیتی در یادداشتی نوشت: به مناسبت فرارسیدن ایام وفات حضرت زینب کبری سلام‌الله علیها به یاد روایتی از ایشان افتادم که هنگام خروج ایشان از منزل و زیارت جد رسولشان، پدر و برادرانشان (امام علی علیه‌السلام و حسنین) ایشان را همراهی و مشایعت می‌کردند.
به‌عنوان یک دختر و زن امروزی سئوالی ذهنم را درگیر کرد که این حضرت همواره راضی و خشنود بودند از این سبک مشایعت و رفت و آمد. آیا هیچ‌گاه ایشان مانند اکثر دختران و زنان دلشان نخواست که تنها و مستقل به کوچه و خیابان و بازار رفت و آمد کنند؟
جلوتر پیش رفتم، سئوال دیگری هم ذهنم را به خود مشغول کرد. اصلاً چرا از ایشان و این بانوان معصوم کمتر گزارشی مبنی بر خروج غیرضروری از پرده و سرا شنیده‌ایم؟ جز همان مواقع ضروری و معروف که به واسطه ظلم به ایشان تحمیل شد و باعث حضور پرصلابت آن بانوان کریمه در جامعه و حضور سیاسی‌شان شد!
از خود پرسیدم: آنها هم دختر بودند، زن بودند که باز هم در روایات و تفاسیر گفته شده اهل‌بیت از جنس مردم و از بین آنان برگزیده می‌شدند. چگونه است که آن دختران و آن زنان هیچ‌گاه بیرون خانه را به حضور در خانه ترجیح نداده‌اند؟
چگونه در خانه بوده‌اند؛ اما این همه کرامات و فضیلت‌های علمی و اخلاقی و... از ایشان خوانده و شنیده‌ایم!
شاید در ابتدا بگوییم خوب معلوم است قطعاً این خاندان از موهبت داشتن یک خانواده مطهر و عالی برخوردار بوده‌اند و داشتن یک خانوادهٔ تراز و اندیشمند و روشنفکر در هر مکان و هر زمانی می‌تواند هر انسانی را به موفقیت و سعادت برساند.
اما اگر اجازه دهید می‌خواهم یک بُعد و لایهٔ پنهان از منشأ و علت این حس رضایت و موفقیت را در این بانوان مطهره بیان کنم.
خانه! بله تعجب نکنید. شکل و ساختار و شمایل خانه به‌شدت می‌تواند در احساس رضایتمندی زنان از لحظات و زندگی‌شان تأثیر به‌شدت فراوانی روی سرعت رشد و موفقیتشان بگذارد.
شما خاطرات کودکی‌مان و یا خاطرات پدران و مادرانمان را مرور کنید آیا نشانه و اثری از حال بد، از حس ناکافی بودن، از احساس نارضایتی و افسردگی می‌یابید؟
اگر هم احساس ناخوشایند و خاطرات بدی بوده ریشه در روابط ناسالم و سنت‌های اشتباه و غیراسلامی افراد بوده که منجر به ظلم به زنان شده اما الان نمی‌خواهیم به واکاوی این مسائل بپردازیم؛ چون وقت دیگری را می‌طلبد.
الان موضوع خانه و کارکرد و تأثیرگذاری شکل و ساختمان و ساختار خانه بر موفقیت افراد و ساکنان آن است.
آن کسی که در خانه حضور دارد کیست؟ زن!
حالا خانه‌ای شبیه به قوطی‌کبریت را تصور کنید که زن هر صبح بعد از انجام امور عادی روزانه مانند جارو، گردگیری، شستن ظروف و رتق و فتق فرزندان و... بعد از چند قدم برداشتن، به دیوار می‌خورد، خانه‌ای که فضایی برای پرورش، برای خلق و تولید هنر و زنانگی‌هایش را نداشته باشد آیا می‌تواند نقطهٔ امن و محل فرارش از بیرون و پناه او باشد؟
شما خانه‌های قدیمی و یا اصلاً خانه‌های روستایی امروزی را نگاه کنید! نه فقط زنان بلکه پیر و جوان آن خانه هر صبح کلی فضا و کار برای انجام دارد. آیا این دختر و پسر جوان فرصتی برای فکر به گناه و فرصتی برای احساس بیهودگی و افسردگی می‌یابد. وقتی که غلات و سبزی‌ها را خود می‌کارند و تولید و مصرف می‌کنند وقتی که شیر را خود تهیه و فراوری می‌کنند وقتی که خانه را خود می‌سازند وقتی که دستشان برای کسب روزی جز خدای رزاق جلوی کسی دراز نمی‌شود و خود تولید می‌کنند و مصرفش هم برای خودشان است و هم برای بقیه مردمانشان مگر می‌شود احساس کرد که بی‌فایده‌ام و باید برای فایده بیشتر وارد بازار مصرف‌گرای و چرخهٔ اقتصاد نامولد امروزی شد!
زنی که در خانه تولیدگر و مولد است، زیست می‌کند و ساختار و شکل خانه‌اش به گونه‌ای است که صفر تا صد مایحتاج خانه را خودش با دستان و روح لطیف زنانه‌اش فراهم می‌کند، مگر می‌تواند آن خانه و آن مرکز ریاست و فرماندهی را به حضور در شرکت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی ترجیح دهد؛ تا انتهای هر ماه در ازای رقصیدن به انواع و اقسام سازهای جامعه مصرف‌گرا و انواع مدیران و رؤسا مبلغی به‌عنوان دستمزد کف دستانش بگذارند. آن هم برای زنی که فرموده‌اند: «المرأة ریحانة و لیست بقهرمانة» زن ریحانه است نه یک کارپرداز و قهرمان. زن برای حضور در صحنه‌های سیاسی و اجتماعی نه‌تنها وظیفه بلکه تکلیف دارد. زن هم برای رشد اقتصادی خانواده و جامعه‌اش مکلف است و حکومت اسلامی او را هم مانند یک مرد مؤثر می‌داند و او را هم به‌عنوان یک انسان و بنده الهی در تحقق تمدن اسلامی و ظهور مکلف و مؤثر می‌خواند.
اما امروز حال زنان چگونه است؟ چه شد که برخی از جامعه زنانمان حضور به هر شکلی را به ماندن در خانه ترجیح داده‌اند؟
این سئوالی است که از زنان و مردان دولت پرسیده می‌شود و اینکه طرح احداث خانه‌های ۲۵ متری که هیچ ربطی به زیست انسانی در جامعه اسلامی ما ندارد چه جای بحث در صحن مجالس قانونی دارد!
امیدواریم خیلی زود افراد جامعه متوجه ضرورت ساختار و ساختمان و مدل شهرسازی اسلامی شوند و روزی نرسد که در خانه‌های کوچک‌مقیاس نشسته و جامعه انسانی از دست رفته‌مان را با افسوس و حسرت نظاره کنیم.
انتهای پیام/