|
|
|
نوای زندگی در کردستان؛ آغازی که باید پررنگ‌تر شود |
|
|
|
در سالی که گذشت، آوای نخستین گریه‌های زندگی، ۱۹ هزار و ۳۴۷ بار در خانه‌های کردستانی طنین انداخت، این صدا، هرچند همچنان گرم و زنده، امّا کم‌رمق‌تر از پیش شنیده شد؛ چرا که بر اساس اعلام مدیرکل ثبت احوال استان، این رقم در مقایسه با سال گذشته، کاهش ۸.۴ درصدی داشته است. کاهشی که تنها یک آمار ساده نیست؛ این نشانه‌ای‌ست از سکوتی آرام اما نگران‌کننده در آینده این دیار. |
|
|
کردستان : کردستان، سرزمینی‌ست که همیشه با صدای خنده کودکان، جان می‌گیرد، خانه‌های گلی روستاها، کوچه‌های باریک شهرها، و دل‌های پُرآرزوی پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها، قرن‌ها با زندگیِ پرشور نسل‌های تازه، زنده مانده‌اند و اما امروز، انگار این چرخه زنده، اندکی کُند شده است.
واقعیت این است که زندگی مدرن، چالش‌های تازه‌ای پیش پای خانواده‌ها گذاشته، از دغدغه‌های مالی گرفته تا تردیدهای ناشی از آینده‌ای ناپایدار. اما در این میان، یک حقیقت را نباید فراموش کرد: آینده هر سرزمین، بر دوش کودکانش ساخته می‌شود و کاهش تولد، یعنی کاهش نیرو، کاهش امید، کاهش نفس زندگی.
اگر امروز کمتر صدای پای نوزادان در کوچه‌های کردستان می‌پیچد، فردا ممکن است مدارس خلوت‌تر شوند، بازی‌های کودکانه کمتر به گوش برسد، و چراغ خانه‌ها زودتر خاموش شود که این سرزمین با تمام عظمتش، بدون نسل‌های تازه، آرام‌آرام پیر می‌شود.
فرزندآوری، تنها یک سنت نیست؛ بلکه یک مسئولیت است. مسئولیتی که امروز، بیش از هر زمان، نیاز به آگاهی، حمایت و همت دارد و جوانان کرد، با همه هوشمندی و آرمان‌گرایی‌شان، باید دوباره نگاهی گرم و امیدوار به زندگی مشترک و فرزندآوری داشته باشند. نه با ترس، بلکه با برنامه. نه از سر اجبار، بلکه از سر ایمان به آینده‌ای بهتر.
جامعه نیز باید دوشادوش آن‌ها گام بردارد. حمایت از خانواده، تسهیل شرایط اقتصادی، ایجاد امنیت شغلی و فراهم آوردن امکانات رفاهی و آموزشی، همه از جمله اقداماتی است که می‌تواند دل‌ها را آرام‌تر و تصمیم‌ها را قاطع‌تر کند.
بیایید نگذاریم خانه‌ها در سکوت بمانند. بیایید بار دیگر به صدای نفس‌های تازه گوش بسپاریم؛ به گریه‌ی نوزادی که با خودش امید می‌آورد، عشق می‌آورد، و انگیزه‌ای برای ساختن آینده‌ای روشن‌تر.
کردستان، هنوز هم مشتاق زندگی است. هنوز هم در دل مادران جوان، شور مادری زنده است. کافی‌ست اندکی بیشتر باور کنیم، بیشتر حمایت کنیم، و بیشتر قدم برداریم تا فردا، صدای پای کودکان از هر سوی این خاک شنیده شود.
باشد که سال پیش رو، سال بازگشتِ پرشورِ زندگی باشد؛ سالی که دوباره خانه‌ها پُر شوند از لالایی و خنده، از بازی و خیال. سالی که کردستان، همانند گذشته، با صدای کودکان، جان بگیرد.
انتهای خبر/ |