خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - فرازهاي اين دعا عبارت است از: ?- بر آستان رفيع پروردگار ?- «برکت»هاي خدا ?- توفيق...باز هم توفيق ?- و... از ديگر سو: فرجام نيک، در بهشت برين
أَللّـهُمَّ افْتَحْ لي فيهِ أَبْوابَ فَضْلِکَ وَ أَنْـزِلْ عَـلَيَّ فـيـهِ بَـرَکاتِـکَ وَ وَفِّقْني فيهِ لِمُوجِباتِ مَرْضاتِکَ
وَ أَسْکِنّي فيهِ بُحْبُوحاتِ جَنّاتِکَ يا مُجيبَ دَعْـوَةِ الْمُضْـطَرّينَ.
بر آستان رفيع پروردگار
«حذيفه يماني، صاحب راز رسول خدا بود.
گفتا: روزي شيطان را ديدم که مي گريست.
پرسيدم: اي ملعون! اين ناله و گريه از چيست؟
گفت: از دو چيز:
يکي آنکه درب لعنت به روي ما گشاده،
و ديگر آنکه دل مؤمنان، به روي ما بسته!
هروقت، قصدِ «دل مؤمن» کنم، به آتش هيبت، سوخته گردم»[?]
ما را سر و سوداي کس ديگر نيست
در عشق تو، پرواي کس ديگر نيست
جز تو دگري جاي نگيرد در دل
دل جاي تو شد، جاي کس ديگر نيست
«فضل»، آن نعمتها و احسانهائي است که خارج از حدّ استحقاق انسان، خداوند روا مي دارد.
«افضال»، انعام و نعمت بخشي است.
بشر، از خدا طلبکار نيست، نه در روزي، نه در نعمت، نه در بهشت و پاداش آخرت، بلکه هرچه که او بدهد، همه «لطف» است و «فضل»، جود است و کرم.(ولکنَّ اللّه ذوفضلٍ علي العالمين)[?]
درهاي فضل خدا، به روي کسي باز مي گردد، که «قابليت» و آمادگي و استعداد، از خود نشان دهد.
زنبور عسل، به وحي الهي در شکاف يک سنگ و کوه، عسل مي سازد.[?]
دل نيز بايد با نور معرفت شکافته شود، تا شيريني ياد خدا و موهبت ها و «فضل» پروردگار در آن جاي گيرد. دلهاي بسته و سنگي، جاي نور الهي نيست.
پس عبوديّت، خشوع، بندگي و طاعت، و خواستن و درپي بودن، زمينه ساز گشايش درهاي فضل خداوند، به روي انسان است.[?]
«برکت»هاي خدا
«برکت»، ثبوت و دوام خير خداوند در يک چيز است.
«مبارک»، يعني موجود، يا انسان يا روز، يا حادثه «برکت»دار. آنچه داراي خير ماندگار و ثابت است، يعني موضع خيرهاي الهي.
در لغت نامه ها، به اين معناي ثبوت و دوام خير، در واژه برکت: اشاره شده است. از جمله:
«برکت»، آبي که از آسمان فرود آمده، در قرارگاههاي زيرزميني و چشمه ها و قنات ها مي ماند.
«برکت»، در نسل، بمعناي تداوم نسل يک انسان در اولاد.
«برکت» در غذا، زياد شدن آن و کفافِ جمع بسيار.
«برکت» در وقت، استفاده شايسته شدن از وقت، بيهوده تلف نشدن.
«برکت»، يعني گياهان زمين، آب آسمان، گوسفندان دوشيدني...
بعضي خيرها و نعمتها، گذران است، همچون ابر و سايه... و برخي، پايدار است و مداوم و مستمرّ.
خواسته ما از خداوند، آن است که برکات خويش را در اين روز و ماه بر ما فرستد و آثار خير جاودانه را براي ما عنايت کند. تا مال و اولاد و وقت و عملمان، «مبارک» شود، تا «برکت»، در زندگي مان افزون گردد. تا «وجود»مان، در هاله اي از برکت و خير مداوم و ثابت، اصالت يافته و از پوچي و هدر رفتن نيروها و هرز رفتن استعدادها و بيمورد بکار گرفته شدن توان ها، مصون بمانيم و وجودهاي مبارکي باشيم.[?]
نزول برکات الهي در سايه ايمان و تقواست و اگر امّت ها مؤمن و خدا ترس باشند، به فرموده قرآن برکات الهي از آسمان و زمين بر آنان مي بارد:
« وَ لَوْ اَنّ أهلَ القُري آمَنُوا وَ اتَّقَوا لَفَتَحنا عَلَيهِم بَرَکاتٍ مِن السَّماءِ وَالأرضِ...»[?]
توفيق...باز هم توفيق
اين چندمين باري است که در دعاهاي روزانه اين ماه مبارک، از پروردگار خواسته ايم به ما توفيق دهد تا طبق رضاي او عمل کنيم و موجبات خشنودي او را فراهم کنيم. طبيعي است که توفيق براي موجبات مرضات حق، در سايه ايمان و عمل صالح، و عشق به نيکي و علاقه به خوبي به دست مي آيد. سررشته توفيق هم در دست خداست.[?]
در صورتي اين مهم، براي انسان جور خواهد شد، که انسان، خودش در اين خطّ و مسير حرکت کند، و... محبّت داشته باشد، آري، «محبّت».
اگر انسان خدا را دوست بدارد، خدا هم او را دوست خواهد داشت، اگر خدا، محبت کند، راه مي نمايد، هدايت مي کند، مي نوازد، مي پرورد، توفيق مي دهد، نزديک مي کند، مي پذيرد... از عشق خدا به بنده، اينها همه سهل است. مهمّ، قرار گرفتن در شعاع آن جاذبه است.
و... از ديگر سو:
اگر بنده، عاشق و دوستدار خدا گردد، طبق گفته اش عمل مي کند، طبق خواسته خدا، زندگي مي کند، گوش به فرمان و مطيع «امر» است،
مي پسندد، آنچه را که خدا بپسندد،
نمي خواهد، آنچه را که «او» نخواهد.
اگر بنده اي خدايي و الهي شد، در خط رضاي حق افتاد، در مسير مشيّت و علاقه پروردگار قدم نهاد، خداوند هم خودش راهنمايي کرده، راه را نشان مي دهد، چراغ مي زند، علامت مي دهد، قدرت و اراده مي بخشد، توفيق عطا مي کند. «الَّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهدِينَّهُم سُبُلَنا»[?]
پس بايد «ابن السبيل» شد و به راه افتاد.
آنگاه... «خود راه، بگويدت که چون بايد رفت»!...
فرجام نيک، در بهشت برين
آنگاه، هرکه مورد توجّه و عنايت خدا قرار گرفت، و...
? ـ درهاي فضل خداوند، به رويش گشوده گشت،
? ـ برکات الهي بر او نازل شد،
? ـ به موجبات خرسندي و رضاي خدا موفق گرديد،
آن وقت است که:
? ـ در بهشت برين و نعمت مقيم، جاي مي گيرد.
اين مراحل و مقدّمات تا آن مؤخّره و نتيجه، اين آغاز تا آن انجام، همه در ارتباط باهمند و ما همه، بنده مضطرّ و گرفتار و نيازمند خداييم.
او را «مي خوانيم». و آرزو داريم که «دعوت مضطرين» را اجابت کند.
و پس از «فضل» و «برکات» و «رضا»، به «جنّت» راهمان دهد، که او برآورنده حاجات است.
منابع:
[?] ـ تفسير کشف الأسرار.
[?] ـ بقره، آيه ???.
[?] ـ نحل، آيه ??.
[?] ـ يَبْتَغُونَ فضلاً مِن اللّه و رِضواناً فتح، آيه ??.
[?] ـ همچون عيساي مسيح که مي گفت: «وَجَعَلَني مُبارَکاً اَينَ ما کُنتُ» مريم، آيه ??.
[?] ـ اعراف، آيه ??.
[?] ـ وَما توفيقي اِلاّ باللّه هود، آيه ??.
[?] ـ عنکبوت، آيه ??.
خبر آنلاين
انتهاي پيام/ن