خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - از اصفهان، این روزها اصفهان حال و هوای خاصی دارد و عشق از آسمان این شهر در حال بارش بر زمینی است که در شهادتنامه اش، یاد و خاطرات بسیاری از استقبال جوانان و نوجوانان عاشق جهاد و مبارزه با دشمن را بازگو می کند. زمین اصفهان مملو از جسم پاک شهیدان از سال های قبل از انقلاب تا انقلاب و دفاع مقدس و در امتداد آن مدافعان حرم و حریم اسلام و وطن می باشد.
«اصفهان را نیمه خوانند در جهان»، ولی روایت سرداران و رشادت زنان و فرزندان این خاک، وسعت بیشتری را به وجه تسمیه اش می بخشد تا اصفهان را به روایت ایثار، تمام جهان تلقی کنیم زیرا در کجای این خاک می توان روزی را دید که بیش از 300 شهید بر دوش مردم تشییع شود و یا شهری را دید که جوان دهه هفتادی اش با نام محسن حججی، سرآمد خاص و عام گردد.
اینجا اصفهان شهر گنبدهای فیروزه ای و مزارهای پر از ایثار و حماسه است و زنانی را در شناسنامه اش به ثبت رسانده که در روایت سال های پشت جبهه، آماده برای فداکاری بوده اند و دست بر برش های پارچه های کتانی تا تهیه مربا برده اند.
روایت زنان پشتیبان جنگ در اصفهان، روایت مادران و دخترانی است که با آغاز فراخوان کارگاه خیاطی در دانشگاه اصفهان به همت آقای یادگاری، سراز پا برای یاری رساندن نمی شناختند و خودشان را در کم تر از 24 ساعت پس از اعلام فراخوان از رادیو به کارگاه رساندند.
یکی از زنان یاری رسان که نامش به عنوان اولین فرد ورودی به کارگاه است، فاطمه اثنی عشری اصفهانی مادر شهید احمدرضا نعمتی نام دارد که بیان خاطراتش به چند صفحه خلاصه نخواهد شد و باید روزها با وی هم صحبت گشت تا بتوان گوشه ای از حال و هوای فعالیت برای خدا در پشت جبهه را درک کرد.
منزلشان در قسمت جنوب شهر اصفهان در خیابان منتهی به دانشگاه روزانه اصفهان قرار داشت و آن سال های دهه شصت و اوایل فعالیت کارگاه، جزو معدود افرادی بودند که به واسطه نزدیکی مسافت، مشکلی برای تردد نداشتند و از صبح آفتاب زده تا غروب در گارگاه می ماندند.
فاطمه خانم که دیگر به سختی راه می رفت، با روسری سفید و چادر رنگی با دانه های ریز قهوه ای و قرمز، روی صندلی کنار سالن نشسته بود و با آغوشی باز از ما استقبال کرد. هدف ما از دیدن خانم اثنی عشری، شنیدن خاطرات حماسی فعالیت زنان پشتیبان جنگ بود و در ابتدای کار با شنیدن نام شهیدش، مدتی رویه مصاحبه ما به حس و حال مادر و فرزندی خلاصه شد.
وی با ذکر اولین خاطره با شهیدش، این چنین مهیای گفتگو شد و اظهار کرد: قبل از کارگاه به گلستان شهدا می رفتم و با احمدرضا صبحانه می خوردم و این کار روزانه ام شده بود؛ یک روز آقای یادگاری مسئول کارگاه که روی رفت و آمد و حفظ امنیت خواهران خیلی حساس بود، فردی را دنبال من فرستاده بود که متوجه شود کجا می روم، یکی از روزها که بالای سر مزار احمدرضا بودم و نهار میخوردم، دیدم فردی بالای سرم ایستاده و می گوید دیگه بسه و بلند شوید تا برویم؛ سرم را که بالا آوردم دیدم اقای یادگاری هستند و بنده را موظف کردند که از صبح تا ساعت 5 عصر باید سرکار حاضر شوم و من هم به نظرشان احترام گذاشتم.
خانم اثنی عشری تصریح کرد: من در چرخکاری ماهر بودم و سرپرست دومیز در کارگاه شدم و به خواهران خیاطی یاد می دادم و یاداوری آن روزها، برایم صدها خاطره از تلاش فی سبیل الله برای رزمندگان دارد که خودش یک کتاب برای نسل حاضر می شود.
وی ابراز کرد: زنان حاضر در کارگاه اینقدر با کار عجین شده بودند که در زمینه های دیگری که نسبتی با دفاع مقدس داشت، حضور داشتند و یکی از آن فعالیت ها، رفتن به منازل شهدا و دادن دل تسلی ای به مادران شهدا بود، خانواده شهدا که علی اکبرهای خود را برای خدا راهی سرزمین های دفاع مقدس کرده بودند با روی باز از ما پذیرایی می کردند ولی در آن بین، افراد کمی هم بودند که به ما فحاشی میکردند ولی من به گونه ای آنها را در آغوش می گرفتم که تفاوت بسیاری با اولین رفتار تا خداحافظی را شاهد بودیم.
فاطمه خانم به عنوان بانوی فعال پشتیبان جنگ، از همه زمان های حضور در کارگاه به بهترین شکل ممکن استفاده کرده بود و خوشحالی امروزش بابت، استاد کردن زنانی بود که هیچ شناختی از خیاطی نداشتند ولی به عشق رزمندگان حاضر در میدان نبرد از دوخت و دوز تا تهیه مربا و بسته بندی باند زخم و ... را انجام می دادند.
انتهای پیام/*