خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - از استان تهران؛ به مناسبت روز قهرمان ملی، با قهرمان و بسیجی شهرستان شهریار، مریم ملک فلاح که از زنان نام‌آور، موفق و عضو تیم ملی بوچیا شهرستان شهریار در عرصه ورزشی بوده و برای ایران و مردم دیارش افتخارآفرینی‌های بسیاری داشته است، به دیدار و گفت و گو نشستیم.
لطفا خودتان را معرفی کنید.
به نام خدا. مریم ملک فلاح هستم، معلول جسمی حرکتی بسیار شدید، ساکن استان تهران و شهرستان شهریار، رشته تحصیلی‌ام کارشناسی روان‌شناسی و عضو تیم ملی رشته بوچیا هستم.
13 مدال در مسابقات قهرمان کشوری کسب کرده ام که از بین آن‌ها 9 مدال طلا، دو نقره و دو برنز است.
از مسابقات لیگ کشوری نیز دو مدال طلا، یک نقره و دو برنز دارم. در مسابقات استان تهران هفت مدال طلا و مسابقات انتخابی تیم ملی 6 مدال طلا دارم.
چهار مرتبه در مسابقات بین‌المللی شرکت کرده‌ام که شامل دو دوره مسابقات پاراآسیایی ، یک دوره مسابقات جهانی و یک دوره در مسابقات آسیا و اقیانوسیه است.
درباره حرفه یا تخصصی که در آن مشغول به فعالیت هستید توضیح بفرمایید.
من در رشته ورزشی بوچیا فعالیت دارم که نوعی ورزش تفریحی و توپی است. ورزشکارانی که در این رشته فعالیت می‌کنند، می‌بایست از هوش و تمرکز بالایی برخوردار باشند. این رشته یک ورزش فوق‌العاده دوست‌داشتنی و نشاط‌آور برای من و هم نوعان من است، چرا که برای معلولان جسمی و حرکتی طراحی شده است.
هفته‌ای چند روز را به ورزش اختصاص می‌دهید؟
روزهای عادی هفته‌ای سه روز برای تمرین به باشگاه می‌روم، اما در روزهای نزدیک به مسابقات و اردوها، هر روز صبح و بعد از ظهر تمرین می‌کنم.
چه افرادی مشوق شما بودند؟
مشوقم خودم هستم، همواره به خودم انگیزه می‌دهم و این جملات را به خودم می‌گویم: «باید فعالیت کنی و ادامه بدی و اگر هم شکست بخوری و مانعی بر سر راهت باشه، این‌ها نباید باعث بشه که عقب‌نشینی کنی، باید پیش بری، تلاش کنی، تو وظیفه‌ات تلاش کردنه»
آیا زمانی که وارد این رشته ورزشی شدید به قهرمانی فکر می کردید؟
بله، از زمان ورود به این رشته خیلی حرفه‌ای به این رشته نگاه کردم. نگاهم این بود که حتما قهرمان بشوم و ادامه بدهم. از ابتدا با نگاه قهرمانی به این رشته وارد شدم، بعد از یکی دو هفته با شروع فعالیتم در این رشته و آشنایی کامل، تفکرم قهرمانی بود.
اولویت شما به عنوان یک بانوی موفق، خانواده است یا تخصص‌تان و با وجود مشغله کاری بسیار چگونه توانسته‌اید بین این دو تعادل ایجاد کنید؟
اولویت من هم خانواده است و هم رشته ورزشی‌ام . زمانی که در اردوی مسابقات هستم، تمرکزم بیشتر به ورزش است و هنگامی که از مسابقات برمی‌گردم، زمان بیشتری با خانواده‌ام هستم و در بازه زمانی مسابقات از خانواده‌ام فاصله دارم.
در رابطه با اهمیت ورود به این عرصه و دغدغه‌ها و محدودیت‌های این رشته بفرمایید.
در رابطه با اهمیت ورود می‌توان گفت که هر کسی با توجه به شرایط روحی و جسمی و علاقه‌مندی‌اش، موظف به کشف استعدادهایش است و در حقیقت ما باید به وظیفه مربوط به استعداد خودمان توجه کنیم و بعد تبدیل به هدف می‌شود و در ادامه ایجاد معنا خواهد کرد.
دغدغه‌های این رشته شامل کمبود در تجهیزات ورزشی مانند ویلچر مناسب ورزشکار، توپ با استاندارد جهانی، نبود اسپانسر جهت حمایت برای شرکت در مسابقات، نبود خودروی مناسب معلولین جهت ایاب و ذهاب می‌شود.
از لحظات به یادماندنی که خواندن آن برای سایر افراد خالی از لطف نیست، خاطره‌ای تعریف کنید.
بله، برای همه شغل‌ها و حرفه‌ها دقایق شیرین و تلخی وجود دارد، برای من هم همینطور بود. من زمان‌هایی که از خانه برای تمرین خارج می‌شوم، نبود ماشین مناسب شرایط من و هم‌نوعانم موجب اذیت ما می‌شود و در سرما و گرما و مسافت های طولانی ما را خسته می‌کند و بسیار طاقت فرساست.
متاسفانه در شهرستان شهریار خودروی مناسب ویژه معلولین نداریم تا بتوانیم به راحتی تردد کنیم و این موضوع برای امثال من لحظات تلخی است. اگر چه زمانی که تمرین ورزش را آغاز می‌کنم، از همه مشکلات و سختی‌ها فارغ می‌شوم، یعنی تنها در آن لحظه تمرین و توپ و پرتاب برای من شیرین‌ترین لحظاتی است که سپری می‌کنم.
چه پیشنهاد و راهکاری برای علاقه‌مندان به این رشته ورزشی دارید؟
توصیه بنده برای نوجوانان این است که ابتدا با آشنایی و شناخت همه رشته های ورزشی و با توجه به استعدادها و مشورت والدین، بهترین انتخاب را داشته باشند و به سوی آن مسیری که علاقه و توانایی دارند، پیش بروند.
به نظر من قدم اول برای انتخاب بهتر، شناخت کامل از موضوع، خودمان و اطرافمان است.
درخواست شما از مسئولانی که به صورت مستقیم با رشته ورزشی شما در ارتباط هستند، چیست؟
درخواست من از مسئولان شهری، از یک سو تهیه ماشین مناسب ویژه معلولین در سطح شهر است تا افراد معلول بتوانند به آسانی تردد کنند و به تبع بنده هم به موقع بر سر تمرین حاضر باشم و دیگر سختی مسیر و مسافت را نداشته باشم. از سوی دیگر به ورزش معلولان اهمیت داده و فضایی را برای تمرین و ورزش در اختیار ما قرار دهند.
سخن پایانی خود را بفرمایید.
به داشته‌هایمان توجه کنیم و با آن‌ها زندگی کنیم.
انتهای پیام/