خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - اصفهان : خانواده اساس و رکن اصلی جامعه است. با سه رکن فیزیکی، عاطفی و معنوی. رکن فیزیکی خانواده را وجود هم‌سران و رکن عاطفی آن را محبت و گذشت تشکیل می‌دهد؛ ارکان فیزیکی، بدنه و اسکلیت خانواده را تشکیل میدهند و ارکان عاطفی، روح و جان خانواده اند. اگر خانوادهای از دو نعمت محبت و گذشت محروم شود، همانند کالبد بدون روح خواهد بود که هیچ خوش‌بختی و موفقیتی در این خانواده وجود نخواهد داشت. تربیت نادرست در خانواده باعث ایجاد معضلات اجتماعی بسیاری در جامعه می شود.
خانه و خانواده نخستین محیطی است که انسان را تحت تأثیر فضا، روابط و مناسبات خود قرار میدهد. سال‌های نخست تربیت بسیار اهمیت دارد؛ زیرا در این سال‌ها است که ساختار جسمانی، عاطفی، اخلاقی و عقلانی شکل میگیرد. کودک، عادات و اخلاق خود را از خانواده فرا میگیرد و روابط انسانی و عاطفی را در آن‌جا میآموزد.
در میان اعضاي خانواده بیشترین سهم تأثیرگذاري بر فرزند از آن مادران است؛ به ویژه در خانواده‏هایي که شیوه‏اي زیست ‏طبیعي، و مطابق با الگوها و سنت‏اسلامي دارند؛
زنان به حکم طبیعت و دستگاه آفرینش در سه نقش طبیعي ابراز وجود مي‏کنند: نقش دختري، نقش همسري و نقش مادري. از میان این هر سه نقش آن چه جایگاه و منزلت ویژه و شایسته تعظیم و تکریم به زن مي‏دهد، منزلت و جایگاه مادري است.
یک زن از جایگاه مهمی در جامعه برخوردار بوده و مسئولیت های بسیاری را درعهده دار است. مهم ترین نقش زن تربیت فرزندان در جامعه است. جایگاه زنان در توسعه پایدار هیچ تفاوتی با مرد نداشته بلکه در برخی موارد یک پله بالاتر از مردان هستند.
حضرت امام خمینی(س) در این مورد می فرماید: «قرآن کریم انسان ساز است، و زنها نیز انسان سا ز هستند بنابراین زن مسلمان باید در ابتدا خود را برای این نقش یعنی ساخت و تربیت یک جامعۀ کوچک ـ خانواده خود مهیا کند، بنابراین قیمومیت زن در حق فرزندان خود مشروط به صلاح او می باشد، و صلاح زن بستگی به تقوای او دارد، و تقوا جز از طریق سلوک و سیر سالم و صحیح همراه با فرهنگ انسانی به دست نمی آید.
مادر که فرزند خود را از دروغ مصون می دارد و بر گفتن حق تأکید می ورزد، اساس بنیادین و محکمی را در جامعه پایه گذاری می کند، یک عنصر صالح و توانا که قادر بر دفاع و جهاد در راه حق است جامعه را تربیت می کند.
دامن مادر بزرگترین مدرسه ای است که بچه در آنجا تربیت می شود. آنچه که بچه از مادر می شنود غیر از آن چیزی است که از معلم می شنود. بچه از مادر بهتر می شنود تا از معلم. در دامن مادر بهتر تربیت می شود تا در جوار پدر؛ یا در جوار معلم. [تربیت یک وظیفۀ انسانی است، یک وظیفۀ الهی است، یک امر شریف است؛ انسان درست کردن است.
انسان زمانی از لحاظ روحی و عاطفی، صحیح و سالم بار خواهد آمد که در خانواده تربیت شود. اگر محیط زندگی آرام و مناسبی در خانواده حکم‌فرما باشد، میتوان خاطرجمع شد که فرزندان از لحاظ ساختار عاطفی و روانی سالم است. در محیط خانواده اول بار همهی هویت و شخصیت یک انسان بر اساس فرهنگ آن جامعه شکل میگیرد و این پدر و مادر اند که به طور غیر مستقیم و بدون این که خود آن‌ها صنعتی به کار ببرند، به طور طبیعی محتوای ذهن، فکر، عمل و اعتقادات را به نسل بعدی منتقل میکنند.
اگر در دامن مادر که بالاترین محل تربیت است، بچۀ خوب از کار در آمد، این تا آخر به همان تربیت بچگی که شده باقی می‌ماند! مگر یک عوامل بسیار قوی‌ای او را برگرداند. و این نشان دهده ی مهم ترین نقش های مادر یعنی تربیت دینی فرزندان است. غیر از این نیست که بیشترین ارتباط کودک با مادر است، مادر برای فرزند، نمونه اخلاق و رفتار است و فرزند راه و فلسفه زندگی را نخستین بار از مادر می آموزد.
اگر مادر با مهر و محبت با فرزندان رفتار کند، فرزندان دچار عقده‌های روحی و روانی نمیشوند و در آینده خود نیز فردی متعادل و باروحیات و خلقیات مناسب وارد جامعه میشوند؛ ولی اگر با بی‌مهری پدر و مادر خود روبه‌رو شوند، به تربیت آنها خدشه وارد میشود. بسیاری از عقده‌ها و آسیب‌های اجتماعی نتیجه‌ی بیتوجهی والدین نسبت به فرزندان است.
به امید تربیت فرزندانی که مورد تایید و رضایت خداوند و حضرت زهرای مرضیه س باشند .
نویسنده - مرضیه سادات ضیایی