خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - از خوزستان فخریه خادم الرسول طی یادداشتی در خصوص تبیین مهربانی و محبت به سبک و سیره اهل بیت عنوان کرد: معاشرت و ارتباط سازنده با دیگران یکی از مهم ترین و اصلی ترین نیازهای روانی انسان است تا جایی که به عقیده بسیاری از فیلسوفان، انسان ها منیع الطبع هستند یعنی ذات و فطرت آدمی به گونه ای است که حتما باید زندگی اجتماعی داشته باشند.
به گفته شهید مطهری، یک پختگی هست که جز در پرتو ازدواج و تشکیل خانواده پیدا نمی شود، در مدرسه، در جهاد با نفس، نماز شب و ارادت نیکان هم پیدا نمی شود. این را فقط در همین ازدواج و تشکیل خانواده باید به دست آورد و این پختگی باید با مودت، رحمت و آرامش همراه باشد.
اگر در زندگی محبت وجود داشت، سختی های بیرون خانه برای مرد و سختی های درون خانه برای زن آسان می شود. مودّت در قلب است و رحمت در عمل . یک وقت انسان کسی را دوست دارد ولی ابرازش نمی کند که مودّت معنا می شود اما زمانی که عشق و محبت ابراز شد و دوست داشتن به زبان آمد، این رحمت است.
قرآن کریم، پیامبر(ص) را رحمه للعامین معرفی می کند به گونه ای که حتی نسبت به خطرناک ترین دشمنانش مرحمت داشته و به آنها محبت می کردند. اما محبتی که قرآن کریم به آن دستور داده به این معنا نیست که با هر کس مطابق میل و خوشایند او عمل کنیم . محبت این نیست که هر کس را در تمایلاتش آزاد بگذاریم یا تمایلات او را امضا کنیم. این محبت نیست بلکه نفاق و دورویی است. محبت به معنای خیر رساندن است که توام با حقیقت باشد. به علاوه محبت منطقی و عاقلانه آن است که خیر و مصلحت جامعه بشریت در آن باشد نه خیر یک فرد یا یک دسته خاص.
همدلی و مهربانی نسبت به ضعفا، محرومان، بیچارگان و افتادگان در میان همه ائمه معصومین (ع) به عنوان یک سنت به وضوح آشکار است . اصلا انسان برای ائمه یک ارزش دیگری دارد. رسیدگی به احوال فقرا آن هم به این صورت که شخصا رسیدگی کنند نه فقط دستور بدهند و آن را به دیگری موکول کنند از جمله برنامه های آنها بوده است.
امام زین العابدین(ع) پیک محبت بودند. هر کجا فردی غریب و مستمند می دیدند او را نوازش می کردند و به خانه اش می بردند. یک روز عده ای جزامی را دیدند. از آنها دعوت به عمل آوردند و در خانه شان از آنها پرستاری کرد. آشنایی با سیره و سبک اهل بیت در مواجه با دیگران و بهره مندی از آنها به رشد فضائل در اجتماع کمک می کند.
حانیه یکی از القاب حضرت زهرا(س) به معنای زن مهربان و شفیق است. همراهی فکری و عملی آن حضرت با پدر و کمک به ایشان در جنگ و مسافرت ها نشان دهنده گوشه ای از محبتشان است و این گونه به ام ابیها لقب گرفتند. خانواده حضرت فاطمه(س) به عنوان کامل ترین انسان ها از جهت عاطفی و محبت ورزی به یگدیگر هستند و خالص ترین و بیشترین محبت ها و عشق ها را داشته اند.
بوسه های مکرر دختر پیامبر بر فرزندان و بوسه های بی شمار حضرت محمد(ص) بر فرزندان فاطمه (س) و تاکید قولی و عملی بر این عمل، بیانگر لزوم ابراز عواطف و ایجاد ارتباط عاطفی با نزدیکان از طریق بوسیدن و بوییدن می باشد.
یکی از دستورات اکید اسلام در برخورد و معاشرت با کودکان از جمله فرزندان کوچک استفاده از اصل ترحم، ملاطفت و ملایمت با آنان است. پیامبر اسلام می فرمایند: آن کس که فرزند خود را ببوسد خداوند حسنه ای در نامه عمل او ثبت خواهد کرد و آن کس که فرزند خود را شاد کند خداوند او را در قیامت مسرور می نماید.
یکی از روش های استحکام خانواده، محبت است. امام خامنه ای(مد) می فرمایند: امروز در دنیا تعبیر بدی از محبت می کنند . این عشقی که تعبیر می کنند آن محبت واقعی نیست، این همان حالت هیجان جنسی است . آن چیزی که با ارزش است آن محبت عمیق، صمیمی، خدایی و همراه با احساس مسئولیت متقابل بین دختر و پسر است که بدانند حالا بعد از این یک واحدند و یک هدف را دنبال می کنند . این آن محبتی است که خانواده بر اساس آن شکل می گیرد.
به لحاظ تربیتی، ابراز محبت مهم تر از خود محبت در قبال فرزندان است. آرامشی که فرزند در اثر این ابراز محبت به دست می آورد او را از غلطیدن در تنش های زندگی مانند حسادت برحذر می دارد. در روایات آمده است اگر کسی را دوست دارید به او متذکر شوید و صراحتا به او بگویید که دوستش دارید .
ابراز محبت با تشویق فرق می کند. تشویق در قبال عملی است که فرزند انجام داده است ولی ابراز محبت، انتهای احساس پدر و مادر است . در قرآن کریم نمونه اعلای محبت، عشق پدر به فرزند است از جمله علاقه حضرت یعقوب(ع) به یوسف(ع) و حضرت ابراهیم (ع) به فرزندش اسماعیل(ع).
انتهای پیام