خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - امیرحمزه نژاد: حضرت زینب (س) در حساس ترین مقطع تاریخی اسلام علم هدایت را بر دوش کشیدند؛‌ زمانی که امام حسین (ع) و یاران با وفای ایشان به شهادت رسیده بودند و یزید و یزیدیان فکر می کردند درقدرتمند ترین حالت ممکن قرار دارند اما با مدیریت ایشان این ورق چنان برگشت و کسی که احساس قدرت می کرد چنان در شرایط ضعف و استیصال و درماندگی قرار گرفت که مجبور شد نسبت به اقدام ننگینی که کرده بوده اعتراف کند و آنرا به گردن دیگران بیندازد.
خطبه حضرت زینب (س) در کوفه و نیز در شام (در مجلس یزید)، معروف است. خطبه او در مجلس یزید، حاضران را تحت تأثیر قرار داد و یزید مجبور شد جنایت و قتل امام حسین (ع) را به گردن ابن زیاد بیندازد و او را لعن کند.
حضرت زینب (س) از ابتدای امر که با کاروان عاشورا همگام شد؛ یاری بی بدیل برای برادرش امام حسین (ع) بود و ایشان را در مقاطع مختلف این سفر پشتیبانی کرد و بسیاری بر این موضوع صحه می گذارند که اگر حضور شریف ایشان نبود معلوم نبود که در عاشورا بر سر امامت بعد از امام حسین (ع)‌ چه می‌آمد. از این جهت است که ایشان شخصیتی والا و محوری در حادثه پرتب و تاب عاشورا دارند.
ایشان در بحرانی‌ترین وضعیت موجود مدیریت را در مقعطی کوتاه اما پر افت و خیز و خطرناک در دست گرفتند و آن را به امام سجاد (ع)‌ محول کردند و از این روست که گفته می‌شود حضرت زینب (س) از جمله شخصیت های بزرگوار تاریخ اسلام و شیعه هستند که وجودی پر معرفت و توانا داشتند و با مدیریت بحران ایشان بود که شیعه از مقطع تاریخی مهمی به سلامت عبور کرد و ارزش های افزوده بسیاری نیز حائز این مذهب گرانقدر شد.
حضرت زینب (س) از طرفی به «ام المصائب» معروف شده اند و از سوی دیگر به عنوان «بطله کربلا» به معنای قهرمان کربلا شناخته می‌شوند. پیام عاشورا با خطبه ها و مجاهدت زینب کبری (س) به گوش جهانیان رسید و نسل اندر نسل در سینه عاشقان کربلا انتقال یافت و معرفت درونی افراد را ارتقاء داد.
خواهر بزرگوار امام حسین (ع) نقطه حقانیت قیام اباعبدالله را به جهانیان نشان داد و فضایی در بارگاه یزید ایجاد کرد که نه تنها شادی به شهادت رساندن امام حسین (ع) به تلخکامی برای وی بدل شد بلکه میان مردان عصر خود نیز چنان منفور شد که برای رهانیده شدن از این تنفر جمعی سعی کرد افرادی چون عبید الله ابن زیاد را عامل اصلی این واقعه بنامد.
زﻳﻨﺐ (س) ﺗﺎ ﻣﺰه پیروزی را در ﻛﺎم اﺑﻦ زﻳﺎد و ﻳﺰﻳﺪ و ﺑﻨﻰ اﻣﻴﻪ ﺗﻠﺦ ﻧﻜﺮد وﺗﺎ در ﺟﺎم ﻓـﺎﺗﺤﻴﻦ ﻗﻄـﺮات زﻫـﺮ ﻛﺸـﻨﺪه ﻧﺮﻳﺨﺖ، از شام ﻧﺮﻓﺖ.
ﺑﺎ اﻗﺪام حضرت زﻳﻨﺐ(س)، ﺷﺎدي ِ ﺑﻨﻰ اﻣﻴﻪ دﻳﺮي ﻧپاﻳﻴﺪ و پیروزي آﻧﺎن دواﻣﻰ ﻧﻴﺎﻓﺖ و زﻣﺎﻧﻰ دراز ﻧگﺬﺷﺖ ﻛـﻪ ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻛـﺎر زﻳﻨﺐ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ و ﻧﺎﺑﻮدي اﻣﻮﻳﺎن ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺷﺪ. ﻫﻨﻮز آن حضرت از ﺷﺎم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺰﻳﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺑﺮ روي ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑـﺮ او دﺳـﺖ داده اﺳـﺖ پرده ﺗﻴﺮه‌اي ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻰ‌ﺷﻮد و ﺗﻴﺮگی آن اﻧﺪک اﻧﺪک ﺷﺪﻳﺪ ﻣﻰ گردد، ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ پشیمانی ﺳﺨﺖ ﻣﺒدل ﺷﺪ و در ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه ﻋﻤﺮ وي، گرﻳﺒﺎن او را رﻫﺎ ﻧﻜﺮد.اﺑﻦ زﻳﺎد ﻧﻴﺰ از او زﻳﺎن ﺑﺴﻴﺎر دﻳﺪ.
ﻃﺒﺮي درباره این اتفاق می گوید: «چون ﻋﺒﻴﺪاﷲ، ﺣﺴﻴﻦ و ﻓﺮزﻧﺪان او را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﻴﺪ، ﺳﺮﻫﺎي آﻧﺎن را ﺑﻪ ﺷﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻳﺰﻳﺪ از ﻛـﺎر وي ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻋﺒﻴﺪاﷲ ﻧﺰد او ﺑﺎﻻ رﻓﺖ، وﻟﻰ اﻧﺪﻛﻰ ﻧگﺬﺷﺖ ﻛﻪ پشیمان گﺸﺘﻪ و ﻣﻰ گفت: «چه ﻣﻰ ﺷﺪ اگﺮ ﺳﺨﻦ ﺣﺴﻴﻦ را ﻣﻰ ﺷﻨﻴﺪم و ﻫﺮ چه ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪو ﻣﻰ دادم. ﺧﺪاﻋﺒﻴﺪاﷲ را ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ او را ﻛﺸﺖ و ﻣﺮا ﻧﺰد ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺒﻐﻮض ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﺨﻢ ﻛﻴﻨﻪ ﻣﺮا در دل آﻧﺎن ﻛﺎﺷﺖ.»
حضرت زینب (س) چنان ضربتی به یزید و عناصرش زد که وی نه تنها نتوانست از شهادت امام حسین (ع) سودی ببرد بلکه این موضوع برای حکومت وی به یک ضایعه بزرگ تبدیل شد. در زندگی شخصی نیز یزید آنچنان که در تاریخ نقل شده است خصوصا در سه سال آخر عمرش با مشکلات عدیده‌ای روبرو بود.
حضرت زینب (س) در مسیر کاروان اسرای عاشورا نه تنها در شام که مقصد آن بود بلکه در مناطق مختلف از جمله کوفه آتش به جان، اشقیا دشت نینوا و جانیان کربلا زد. ایشان فردای شهادت برادر گرامی‌شان صورتی هیجان آور از تبهکاری‌هایی که کوفیان درباره شهدا کردند به آنان نشان داد و با سخنرانی‌های آتشین و جانگدازشان نهاد خفته کوفیان را بیدار کرد و آ‌تشی از حسرت و پشیمانی و رسوایی در سینه آنان برافروخت. همین موضوع باب قیام‌هایی از جمله خروج توابین از دل کوفه مضمحل شده را بوجود آورد.
نتیجه و ثمره اقدامات سلیله الزهراء (ع) در تاریخ بشریت به عنوان یک بانوی بزرگوار بی‌بدیل است و ایشان نه تنها حقانیت قیام برادر بزرگوارشان را برای همگان آشکار کرد بلکه پایه‌های حکومت امویان را به لرزه درآورد و نابود کرد و باعث ایجاد یک سلسله رخدادهای تاریخی مهم بعد از قیام عاشورا شد.