خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - محدثه روشن نهاد کارشناس روانشناسی در یادداشتی به لزوم و اهمیت شناخت واقعیت های دنیا در زندگی پرداخته و آن را دلیلی بر ایجاد رضایتمندی در زندگی بیان کرده است . از این پژوهشگر و کارشناس در پایگاه خبری تحلیلی زنان نیوز یادداشتی با عنوان رضایتمندی از زندگی ، بستر موفقیت و کامیابی منتشر شده است .
واقعیت شناسی دنیا
سخن رانده اند آشنا کردن مردم با واقعیت دنیاست. ما معمولاً با این قبیل متون رو به رو میشویم اما جایگاه آنها را به درستی نمی شناسیم و به همین جهت بر روی ما تأثیر نمی گذارند؛ اما اگر بدانیم، شناخت واقعیتهای دنیا چه تأثیری بر رضامندی انسان دارد متوجه خواهیم شد که جایگاه این قبیل متون و کارکرد آنها چه خواهد بود. در این بحث می خواهیم پاسخ این سؤالات را بگیریم که دنیا چه جایگاهی در حیات انسانی دارد؟ ماهیت آن چیست؟ دارای چه ظرفیتهایی است؟ و نسبت میان ما و این دنیا چیست؟
هر چند زندگی انسان محدود به دنیا نیست اما اکنون در این دنیا زندگی میکنیم و شرط موفقیت در زندگی این است که شرایط زندگی در دنیا را درک کنیم تصور شما از دنیا» و «زندگی» چیست و چه انتظاری از آنها دارید؟ آیا تصورها و انتظارهای شما مطابق واقع است؟ آیا دنیا را آن گونه که می خواهید تصور می کنید و با آنگونه که هست، میبینید؟ آیا تاکنون به این پرسش ها فکر کرده اید؟
۱. این جا دنیاست
همیشه به یاد داشته باشید که این جا دنیاست، بهشت نیست در راستای آنچه گفتیم بسیاری از متون دینی به تبیین ماهیت دنیا پرداخته اند. مأموریت تمام متونی که درباره دنیا ( افراد ناراضی معمولاً کسانی اند که از دنیا انتظار بهشت را دارند مراد این ویژگی بهشت است که هرچه انسان اراده کند، محقق می شود اما در دنیا این گونه نیست دنیا به جهت ماهیت و هدفی که برای آن در نظر گرفته شده برنامه خاصی دارد که انسان باید خود را با آن تنظیم کند و انتظاراتش را با آن هماهنگ سازد. ما به دنیا نیامده ایم تا آن گونه که می خواهیم زندگی کنیم و آن طور که دوست داریم آن را تنظیم نماییم؛ بلکه به دنیا آمده ایم تا هنر و مهارت خود را در هماهنگ شدن با کش و قوس های زندگی نشان دهیم.
دنیا، محل برگزاری آزمون بهشت است نه خود بهشت! هیچ گاه یک دانش آموز سؤال امتحان را مطابق میل خود تنظیم نمی کند؛ بلکه با پاسخ دادن به سؤالات از پیش تعیین شده به پیروزی در امتحان میاندیشد و در صورت موفقیت، شیرینی پیروزی و شادی آن را نصیب خود میکند. کار یک دانش آموز در جلسه امتحان، هماهنگ کردن پاسخ هایش با سؤالات امتحان است. در هیچ امتحانی ، شخص امتحان شونده نمی تواند بگوید من فلان پاسخ ها را آماده کرده ام و شما باید طبق پاسخ های آماده من سؤال ها را طراحی کنیدا چنین انتظاری نا به جاست دانش آموز نمی تواند سؤالات را تعیین کند؛ اما می تواند با هماهنگ کردن پاسخ هایش با سؤالات، آینده خود را تعیین کند. تأمین آینده در حوزه رفتار دانش آموز است. این جا دیگر معلم نقش آفرین نیست. همان گونه که دانش آموز نمی تواند نوع سؤالات را به معلم دیکته کند. معلم نیز نمی تواند نتیجه دلخواه خود را به دانش آموز تحمیل کند و بگوید به گونه ای پاسخ بده تا نمره مورد نظر من تأمین شودا
قصه دنیا نیز به همین ترتیب است. ما معمولاً انتظار داریم برنامه دنیا که امتحانی بزرگ است، طبق خواسته ما تنظیم شود و هر چه میخواهیم محقق شود؛ حال آن که این با واقعیت دنیا ناسازگار است. دنیا آزمون بزرگ زندگی است اگر کسی به هر دلیلی دوست داشته باشد که روز تاریک باشد و شب روشن، آیا این امکان دارد؟
به نظر میرسد در این فرایند جای دو چیز با هم عوض شده است: «دوست داشته های ما و ممکنات زندگی ما انتظار داریم هر چه را دوست داریم، واقع شود؛ یعنی رتبه وقوع پس از علایق ما باشد؛ اما واقعیت این است که ما باید آنچه را ممکن است و با اقتضائات زندگی هماهنگ است، بخواهیم.
رتبه دوست داشتنها باید پس از ممکنات و مقید به اقتضائات باشد. این راه واقعی کردن انتظارات است. بنابراین ما باید آنچه را ممکن است بخواهیم و اگر آنچه را خواستیم نشد دلگیر و مأيوس نشویم امام علی در این باره می فرماید:
إذا لم يکن ما تريد ، فلا تُبل ما کنت ..
هرگاه آنچه را خواستی نشد. آنچه را هست. سخت مگیر
إذا لم يکن ما تُريدُ ، فَلا تُبَل کَيفَ کُنتَ .
اگر آنچه را خواستی نشد. اهمیت نده که چگونه هستی
اگر انسان زندگی را سخت نگیرد و آنچه را هست بپذیرد، اولاً توان واکنش مثبت به دست می آورد و ثانیاً در یک آرامش خاصی زندگی خواهد کرد.
- دنیا گذرگاه موقت است نه خانه دائم نسبت میان ما و دنیا چیست؟ آیا برای همین دنیا آفریده شده ایم؟ آیا دنیا همه زندگی ما است؟ یک بار دیگر این جمله را تکرار میکنیم که آیا دنیا همه زندگی ما است؟ آیا زندگی انسانی یعنی همین دنیا و همه این دنیا؟ نسبت میان «انسان» و «دنیا» از چیزهایی است که کمتر به آن فکر میشود؛ اگر نگوییم هرگز به آن اندیشیده نمی شود! پاسخ این دو پرسش چیست؟ ما چیستیم و برای چه چیزی آفریده شده ایم؟ و دنیا چیست و برای چه آفریده شده است؟ اگر انسان را موجودی بدانیم که دنیا، انتهای زندگی او باشد و بشر، ظرف دیگری برای زندگی نداشته باشد و اگر دنیا را جایگاهی بدانیم که برای خود اصالت دارد و کمالش در فراهم بودن نعمتهایش باشد در آن صورت کاستیها و فقدانهایش بسیار دردناک و غیر قابل تحمل میشود. زندگی هنگامی بی معنا و غیر قابل تحمل میگردد که برای انسان چیزی جز زندگی این دنیا وجود نداشته باشد و دنیا همۀ ظرف زندگی او باشد؛ اما آیا این تصوّر با واقعیت هماهنگ است؟ تا چه اندازه تصور ما از خودمان و از دنیایی که در آن زندگی با واقعیتهای هستی مطابقت دارد؟ آیا تا به حال به این فکر کرده اید که میکنیم به تصوّرات ما باید با واقعیتها هماهنگ ،باشد نه آن گونه که دوست میداریم؟ واقعیت دنیا چیست؟ آیا اصالت داشته و همۀ زندگی انسان است؟ واقعیت انسان چیست؟ آیا همۀ هستی او محدود به همین دنیاست؟ نه دنیا همۀ هستی است و نه حیات انسان محدود به این دنیاست. دنیا نه تنها قطعه ای از حیات و بلکه مقدمه و زمینه ساز حیات اصیل و پایدار بشر است و انسان نه تنها محدود به این دنیا نیست بلکه دنیا و زندگی دنیوی او مزرعه آخرت است. پس دنیا و زندگی دنیوی انسان اصالت ندارد و همه چیز انسان در آن تعریف و معنا نمی شود. ما این جا به دنیا می آییم اما برای دنیا آفریده نشده ایم. امام علی در این باره می فرماید:
فَفِي الدُّنيا حُتِيتُم وَلِلآخِرَةِ خُلِقتُم .
در دنیا حیات یافتید و برای آخرت آفریده شدید.
دنیا نیز همه چیز هستی نیست و این جا همۀ حیات انسان نیست امام علی در این باره میفرماید الدُّنيا خُلِقَت لِغَيرِها ولَم تُخلَق لِنَفْسِها دنیا برای غیر آن آفریده شده و برای خودش آفریده نشده است.
پیامبر خدالله نیز می فرماید: إِنَّکُم خُلِقتُم لِلآخِرَةِ وَالدُّنيا خُلِقَت لَکُم .
به درستی که شما برای آخرت آفریده شده اید و دنیا برای شما آفریده شده
است.
اگر زندگی انسان محدود به این دنیا نیست و دنیا توقفگاهی برای حیات جاوید است، پس کاستیهای آن آزار دهنده و غیر قابل تحمل نخواهند بود. اگر سالنهای انتظار بیمارستانها مطب پزشکان ایستگاههای اتوبوس و... از وضع مناسبی برخوردار نباشند هر چند برای ما ناراحت کننده است اما قابل تحمل اند؛ چون این اماکن محل دائمی زندگی انسانها نیستند نامرتبی و کثیفی خانه شخصی و محل دائمی زندگی و کار قابل تحمل نیست؛ اما کاستیهای محلهای موقت را می توان تحمل نمود دنیا نیز همین گونه است کسانی نمیتوانند کاستی ها و سختی های دنیا را تحمل کنند که دنیا را همه چیز مید دانند و حیات برای آنها معنایی جز زندگی دنیا ندارد. اما این مطابق واقع نیست دنیا محل زندگی دائمی نیست. امام علی در این باره می فرماید: إنَّ الدُّنيا مَنزِلُ قُلعَةٍ ولَيسَتِ بِدارِ تُجعَةٍ ، خَيرُها زَهيدٌ وشَرُّها عَتِيدٌ ومُلکُها يُسلَبُ وعامِرُها يُحْرَبُ .
همانا دنیا منزلی است که هر لحظه از آن باید آماده کوچ باشی و جایگاه آن اندک و بدیاش آماده است و حکومتش رو به نیستی اقامت نیست خوبی
می رود و آبادی اش ویران میشود.
ادامه دارد ...
انتهای پیام/*