خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - حمزه الیاس زاده - در حالی که جنگ ده‌ها هزار نفر را به شهادت رسانده و میلیون‌ها نفر را آواره کرده، جوانان غزه با یک پیوند جمعی نشان دادند که آینده را می‌توان از دل خاکستر ساخت. عروسی ۵۴ زوج در غزه نه یک جشن معمولی، بلکه پاسخی روشن به تلاش‌های صهیونیست‌ها برای نابودی حیات اجتماعی این باریکه بود.
پنجاه و چهار زوج فلسطینی در یک مراسم عروسی دسته‌جمعی در غزه ازدواج کردند. این مراسم روز سه‌شنبه (۲ دسامبر) برگزار شد و پس از دو سال درگیری که جان بسیاری از عزیزانشان را گرفته است، لحظه‌ای از امید را برای زوج‌های جوان به ارمغان آورد.
«حکمت لاوا» یکی از دامادها که ۲۷ سال دارد، می‌گوید: «با وجود همه چیزهایی که اتفاق افتاده است، ما زندگی جدیدی را آغاز خواهیم کرد. انشاالله این پایان جنگ خواهد بود.»
طبق گزارش سازمان ملل متحد، نزدیک ۷۰ هزار نفر در غزه به شهادت رسیدند و حدود یک میلیون و نهصد هزار نفر، یعنی تقریباً ۹۰ درصد از جمعیت این باریکه، از زمان آغاز درگیری اسرائیل و حماس در اکتبر ۲۰۲۳ آواره شده‌اند.
اما این رویداد نشان می‌دهد که امید همچنان در غزه وجود دارد و حتی فراتر از آن باید گفت که با وجود نسل کشی صهیونیست‌ها این رویداد فرهنگی اجتماعی نشان داد که این رژیم به نیات خود نرسیده است.
در میان ویرانی، زندگی گاهی با یک «ازدواج و پیوند» آرام دوباره شروع می‌شود؛ درست مثل مراسم عروسی دسته‌جمعی در غزه که پس از دو سال جنگ و ویرانی، نه فقط جشن چند زوج، بلکه اعلام حیات یک ملت بود. ۵۴ زوج جوان، در سرزمینی که صدای موشک از صدای ساز بلندتر بوده، تصمیم گرفتند زندگی را از نو بسازند.
در جنگ‌ها معمولاً تصویر غالب، آوارگی و فقدان است. اما آنچه کمتر دیده می‌شود اما بسیار پررنگ است، پایداری مردم در ساختن معنایی تازه از امید است. ازدواج در چنین شرایطی، بیش از آن‌که یک مراسم سنتی باشد، بیانیه‌ای سیاسی اجتماعی است؛ بیانیه‌ای که می‌گوید غزه فقط زنده نیست بلکه زندگی می‌کند.
جوانانی که خانه‌هایشان ویران شده، عزیزانشان را از دست داده‌اند و سال‌ها زیر سایه خشونت بوده‌اند، با این انتخاب می‌گویند که «ما از آینده دست نمی‌کشیم». غزه هنوز زنده است و از همه مهمتر نسلهای آینده این باریکه را می‌سازند. نکته اساسی اینجاست که از حضور ترامپ در کاخ سفید تا به اکنون چندین طرح برای تخلیه غزه صادرشده اما این جنگ نشان داد که ریشه مردم غزه استوارتر و محکم تر از طرح‌های آمریکایی و غربی است.
در روانشناسی اجتماعی، به این نوع رفتار «امید مقاومتی» می‌گویند؛ امیدی که نه از رفاه بلکه از اصرار بر معنا ساخته شده است. وقتی دامادی ۲۷ ساله در میان آوار می‌گوید: «با وجود همه اتفاقات، زندگی جدیدی را آغاز خواهیم کرد»، این جمله به نوعی فریاد خاموش مردم غزه است؛ فریادی که می‌گوید: ما هنوز هستیم. جنگ ما را از پا نینداخته است.
این موضوع از نوع سختی از همبستگی اجتماعی حکابت می‌کند. در شرایط محاصره و کمبود منابع، جمع‌کردن چند ده زوج در یک آیین مشترک یعنی جامعه هنوز توان کنار هم بودن را دارد.
از سوی دیگر این مراسم ازدواج نوعی بازسازی هویت جمعی است. در روایت‌سازی ملت‌ها لحظاتی از این جنس تبدیل به نماد می‌شود؛ نمادی از اینکه زندگی هرگز تسلیم مرگ نمی‌شود.
همچنین این حرکت به نوعی دفاع فرهنگی نیز هست. در جایی که دشمن تلاش می‌کند روحیه مردم را بشکند، برگزاری جشن ازدواج، موسیقی محلی، لباس عروس و حلقه ازدواج یعنی دفاع فرهنگی استقامتی که از جنس اسلحه نیست، از جنس معنا است.
با این وجود مردمی که زیر بمباران زندگی کرده‌اند، شاید بیش از هر کس دیگری معنای سختی را می‌دانند. اما دقیقاً به همین دلیل است که امید آنها معتبرتر و قابل‌اعتمادتر است.
جوانان غزه با ازدواج در میانه خاکستر نشان می‌دهند که آینده را فقط با تحلیل سیاسی نمی‌توان فهمید؛ آینده گاهی با یک جشن کوچک شکل می‌گیرد، با خنده‌ای که روی صورت کودکی در آوار می‌نشیند، با گلی که بر لباس عروس نقش می‌شود.
انتهای پیام//