خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - از آذربایجان غربی- سونیا بدیع: در روزگاری زندگی می‌کنیم که ارزش همه چیز با سکه سنجیده می‌شود و عیار انسان‌ها با میزان دارایی، توانگری مالی و صفرهای حساب پس‌انداز محک زده می‌شود، ولی پرستاران اقشاری تلاشگر، فداکار و زحمتکشی هستند که به معنای‌واقعی کلمه و در عمل به انسانیت معنایی دوباره بخشیدند، چون صرف نظر از اینکه برای‌شان مهم باشد، بیمار از موقعیت اجتماعی و اقتصادی ممتاز برخوردار است یا نه در بالین او می‌مانند و با لبخند او لبخند می‌زنند، با غم او غمگین می‌شوند.
پرستاران تا بیمارشان آرام نگیرند، خود نیز قرار پیدا نمی‌کنند، حتی اگر بار سنگینی از مشکلات خانوادگی، شخصی و مالی بر روی دوش‌شان باشد از همراهی و همدمی بیمار لحظه‌ای دریغ نمی‌کنند، البته جز این هم از این سفیدجامه‌های تلاشگر انتظار نمی‌رود، چرا که بزرگترین پرستار تاریخ اسلام حضرت زینب کبری (س) اسوه آنهاست، زنی که هم دردهای جسم هم رنج‌های روح بشریت را مرهم گذاشت و جراحات وارده بر کاروان حسینی را التیام بخشید تا نام و یاد و راه‌شان ابدی شود.
پرستاری به حق یک شغل و یک حرفه هست و نیست، شغل هست چون فرد مدارج علمی طی کره و زیر نظر یکی از وزارت‌های حکومتی برای تامین زندگی مشغول می‌شود ولی شغل نیست چون با عشق، مودت، نوع‌دوستی عجین شده است و در کمتر حرفه، کسب و کاری می‌توان چنین ممزوج شدن کار با روح و روان را شاهد بود.
پرستاری به قدری حائز اهمیت است که مقام معظم رهبری ولی امر مسلمین جهان در طول سال‌های گذشته دست کم 5 بار با این قشر ایثارگر دیدار و صحبت کرده اند.
رهبری در تیر سال 1383 در دیدار با جمعی از پرستاران فرمودند «برای حفظ سلامتی در جامعه، اهمیت پرستاری در طراز اول قرار دارد؛ یعنی اگر بهترین پزشکان و جراحان کار خودشان را با بیمار به بهترین وجه انجام دهند، اما از ان بیمار پرستاری نشود، به طور غالب، کار ان پزشک یا جراحِ عالیقدر بی فایده خواهد بود. نقش پرستاری و بیمارداری در حفظ سلامت و بازگشت سلامت بیمار، نقش درجه ی اول است؛ معادل است با نقش یک پزشک ماهر. بسیاری از این نکته غفلت دارند؛ لذا ان وزن و ارزشی که باید برای پرستار در نظر گرفته شود، از ذهن انها مغفول می ماند و به ان توجه نمی کنند».
همین که شاهد هستیم، شخصیت طراز اول یک کشور اسلامی به پهنای ایران عزیز، به جایگاه پرستار و پرستاری در نظام سلامت می‌پردازد و در این ارتباط توصیه‌ها و پندهای حکیمانه دارد، خود گویای میزان اهمیت و شَان این قشر از جامعه است.
بنابراین لازم است که امروز یعنی روز پرستار را تا جایی که می‌توانیم غنیمت شمرده و حتی اگر شده با یک شاخه گل در بیمارستان‌ها حاضر شده و با جامعه پرستاری دیدار کرده، دست‌مریزاد به آنها بگوییم و یادآور شویم که در برهه‌های حساس و سخت زندگی‌مان جان عزیزان‌مان را به ید توانمند و دست پُرمهر آنها سپرده‌ایم، پس تا ابدیت منت‌دار آنها هستیم، حتی اگر در شداید و سختی‌های روزگار ترش‌رویی کنیم، ولی باز هم قلب‌مان آستانه قدم‌های‌‌شان است.
همه با اوج زحمات و فداکاری این قشر از جامعه دست کم در زمان شیوع ویروس کرونا یعنی دو سال پی در پی آشنا شدند، چراکه بی‌وقفه و با کمترین استراحت در بیمارستان‌ها در حال خدمت بودند تا باری از دوش خانواده‌ها بردارند، گرچه خودشان هم خانواده‌ای داشتند که قلب‌شان در سینه برای آنها و سلامتی‌شان بی‌قرار بود.