خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - امیرحمزه نژاد: ماجرای مرگ «کیومرث پوراحمد» که ساخته‌های وی با خاطرات کودکی بسیاری از ما پیوندی ناگسستنی دارد و بسیاری با «قصه‌های مجید» و تب و تاب این شخصیت بامزه و پر جنب و جوش خاطره‌ها دارند، هم غم انگیز بود و هم بهت آور. اما متاسفانه نوع برخوردی که با این مسئله شد بعضا تاسف آور بود. اینکه چه اتفاقی افتاده است هنوز مکشوف نیست و شاید با توجه به اینکه به زندگی خصوصی یک فرد تعلق دارد با اینکه فردی سرشناس و هنرمند بوده هیچگاه هویدا نشود اما بعضا دیده می شود که برخی از مرگ یک هنرمند نیز برای رسیدن به مطامع سیاسی و منفعت گروهی خود سوءاستفاده می کنند.
اینکه فردی دست به خودکشی زده است و علت آن معلوم نیست اما برخی روزنامه ها و رسانه‌های یک جریان خاص آنرا به کل جامعه تعمیم می دهند و در گستره یک جامعه القای ناامیدی می کنند؛ موضوعی بسیار نامطلوب و بعضا غیرواقعی است. زندگی با مرگ بسیاری حتی عزیزان‌مان ادامه دارد و بسیاری با سختی غم و دلتنگی از دست دادن عزیزان و دوستانشان را تحمل می کنند اما بازهم زندگی صحنه‌های تلخ و خوش خود را دارد.
جالب است که عده‌ای همواره با توجه به اینکه دیگر در صدر امور نیستند و از صندلی‌های مدیریتی دور افتاده اند همه چیز را تیره و تار دیده و در یک خودشیفتگی سیاسی تمام مطرح می کنند که «نور امید» آنان هستند وهر وقت که آنان از این صندلی‌ها دور شوند نور امید کم سو شده و یاس و ناامیدی بر جامعه سایه می افکند. زوایه دیده و انتقاد ونگرش آنان به تمامی امور نیز حول همین صندلی مدیریتی می چرخد و رویکرد و لحن، ادبیات و در نتیجه انتقاد و پیامی که به جامعه ساطع می کنند بسته به پشت میز و بیرون از آن بودن آنان متفاوت است.
یک لحظه بپندارید که قوه اجرایه کشور به دست همراهان همین روزنامه ها بود آیا اینگونه هر چیزی حتی موضوع مرگ یک هنرمند را دست آویزی برای القای ناامیدی و اعمال سیاست‌های خود می کردند؟! قطعا اگر به عقب برگردیم به وضوح می بینیم که همین روزنامه ها و رسانه ها حتی از هیچ دروغ سازی می کردند و هر روز مخاطبان خود را با وعده غیر واقعی دیگری سرگرم کرده و با ایجاد امیدواری کاذب در پرده تاکتیک «حرف درمانی» قصور مدیریتی خود را لاپوشانی می کردند. جالب اینجاست که اگر نگاهی به همین وعده های کاذب بیندازیم به خوبی می بینیم که اکثر این موارد نه تنها عملیاتی نشد بلکه به عنوان موارد قصور مدیریتی این دوره شناخته می شود.
با این حال حالا این رسانه‌ها هر روز چون گروه و جناح آنان در صدر امور اجرایی کشور نیست به القای ناامیدی در جامعه می پردازند تا مردم را نسبت به انجام امور ناامید کنند و افسردگی سیاسی را چاشنی عملیاتی خود قرار می دهند. شاید بی راه نباشد که بگوییم متاسفانه همین روزنامه ها از مرگ یک فرد هنرمند با همه حواشی آن استقبال کرده و آنرا متاسفانه دستاویزی برای پیشبرد سیاست خود بر اساس القای یاس و ناامیدی در جامعه قرار دادند.
نکته اساسی اینجاست که همین گروه سیاسی همه چیز را به عنوان ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی خود می بیند. بویژه اینکه از مرگ افراد برای القای سیاست های خود سوء استفاده می کند و این خطرناک ترین موضوع در حوزه فرهنگی بویژه «فرهنگ سیاسی» در کشور است که متاسفانه باعث بروز بداخلاقی های مختلفی در جامعه و ایجاد رفتارهای ناپسندی می شود که ریشه در رسانه و فرهنگ یک کشور دارد!
انتهای پیام/*