خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - ساره جوانمردی، ورزشکار پارالمپیکی، از یک دختر نوجوان با رویاهای بزرگ به یکی از موفق‌ترین تیراندازان جهان تبدیل شده است. او که مسیر ورزشی خود را از شطرنج آغاز کرد، اکنون با کسب بیش از ۵۰ مدال رنگارنگ، نام ایران را در جهان پرآوازه کرده است. در این گفتگو، ساره جوانمردی از انگیزه‌هایش برای ورود به ورزش، چالش‌های مسیر موفقیت و شیرین‌ترین خاطراتش می‌گوید.
به عنوان اولین سوال خودتان را معرفی کنید
ساره جوانمردی هستم متولد ۱۷ آذر سال ۱۳۶۳ ساکن شیراز و چهارمین فرزند خانواده،
کارشناس ارشد مدیریت بازرگانی وکارمند اداره کل ورزش و جوانان هستم
سابقه فعالیت در رشته تیراندازی از سال 2007 تا کنون وعضویت در تیم ملی جمهوری اسلامی ایران از سال 2008تا کنون را دارم و بیش از ۵۰ مدال طلا،نقره و برنز در مسابقات جهانی،بین المللی، پارالمپیک و پارا آسیایی کسب کردم
چه چیزی باعث شد به ورزش روی بیاورید ؟
یک روز در ۱۸ سالگی برای صحبت با مددکار به بهزیستی رفته بودم و در آنجا خانمی که هم سن‌وسال خودم بود از من پرسید: «چرا ورزش نمی‌کنی و به باشگاه نمی آیی؟» من تا آن زمان حتی نمی‌دانستم چیزی به نام ورزش معلولان و جانبازان وجود دارد با دعوت همان خانم به سمت ورزش رفته و فعالیت‌های ورزشی‌ام را با «شطرنج» شروع کردم و سپس فعالیت در رشته های «آمادگی جسمانی»، «تنیس» و «والیبال نشسته» را هم تجربه کردم.
هدفتون از اینکه وارد عرصه ورزش شدید چی بود؟
در ابتدا به صورت تفریحی وارد عرصه ی ورزش شدم اما با مرور زمان هدفم را ارتقاء بخشیدم و تلاش کردم تا یکی از فاتحان قله های موفقیت در این عرصه باشم
پس از ترک ورزش والیبال، همراه با تعدادی از دوستانم که در رشته ی تیراندازی فعالیت داشتند بر سر تمرینات حاضر شدم و تلاش و علاقه ام موجب شد که تنها دو هفته پس از تمرینات مستمر با موفقیت چشمگیری رو به رو بشوم و از پس تست این ورزش بر بیایم به نحوی که مربی در آن برهه ی زمانی گفت:«اولین‌بار است که من از روی اولین تست به کسی می‌گویم تو آینده درخشانی داری.»و این پیش‌بینی خیلی زودتر از آنکه فکرش را کنم محقق شد و در سال ۸۷ برای اولین‌بار به اولین مسابقات برون‌مرزی تیراندازی در اسپانیا اعزام شدم.
چه چیزی باعث شد که به سمت تحصیل بروید و به ازدواج ترغیب بشوید؟
زمانی که در پارالمپیک ریو شرکت کردم با دو مدال طلا به کشور برگشتم اما متاسفانه با بی مهری و بی توجهی مسئولین جامعه ورزشی رو به رو شدم به همین خاطر تصمیم گرفتم تا تمام زندگی‌ام را وقف ورزش نکنم و به ادامه تحصیل، شروع زندگی مشترک و مسائل دیگر زندگی هم بپردازم
با روی‌آوردن به تحصیل، توانستم در آزمون کارشناسی‌ارشد نفر اول و ممتاز باشم، با فرارسیدن سال ۱۳۹۶ با جناب آقای دکتر علی پارسائی که از مربیان تیراندازی و ورزشکاران حرفه‌ای ورزش ووشو بود ازدواج کردم و در تابستان سال 1402طعم شیرین مادری را چشیدم صاحب پسری با نام آوش شدم و بعد از آن علی رغم ادامه دادن به فعالیت های ورزشی و اجتماعی، اولویت اول زندگی را به تربیت فرزندم اختصاص دادم.
شیرین ترین خاطره ورزشی که تا به حال داشتید را برامون تعریف کنید.
مسابقات اینچئون برای اولین‌بار رشته دوم خفیف پنجاه متر را شروع کردم که خانمها و آقایان با هم مسابقه می‌دهند. من تنها یک هفته برای این رشته دوم تمرین کرده بودم. شب قبل از مسابقات یکی از داوران ایرانی را دیدم و وقتی گفتم تمریناتم خوب بوده، نیشخندی زد و گفت:« تو اصلاً به مدال این رشته فکر هم نکن! قهرمانان این رشته کره‌ای‌ها هستند که روزی فقط سیصد تا فشنگ می‌زنند» و انجام چنینی تمریناتی اصلاً با تجهیزات و امکانات ما قابل‌مقایسه نبود. ولی من فقط به طلا فکر می‌کردم. فقط چند ثانیه از این حرف ناراحت شدم و دیگر به آن فکر نکردم. روز مسابقه علاوه بر اینکه طلای این رشته را بعد از ۳۵ سال برای ایران آوردم، رکورد را هم زدم و حالا سالها است که رکورد این رشته دست من است. قشنگ‌ترین اتفاق ورزشی‌ام بود که هیچ‌وقت از ذهنم پاک نمی‌شود.
انتهای پیام/*