خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - موضوع اشتغال زنان در سالهای اخیر، یکی از موضوعات چالش برانگیز جامعه بوده است. برخی آن را صحنه حضور اجتماعی زن دانسته و کاملا آن راتایید میکنند، و برخی نیز مخالف مسئولیت خانه داری دانسته و آن را رد میکنند.
در این رابطه با دکتر زهرا مادرشاهی دکتری عمومی دانشگاه شهید بهشتی-مدرس دانشگاه گفت وگویی انجام داده ایم که شما را به خواندن آن دعوت می کنیم.
خانم دکتر با توجه به این که بیشتر تحقیقات شما درباره مسئله اشتغال زنان است، لطفا دیدگاه خود را درباره اشتغال زنان، با توجه به شرایط کنونی جامعه بیان کنید؟
پرسش بسیار کلی است.در نگاه اول به اشتغال، با توجه به اینکه امروز جامعه ما در شرایطی است که نیاز به مشارکت اجتماعی زنان دارد؛ همانگونه که از اول انقلاب، زنان جامعه ما با حضور خود در صحنه های گوناگون، این نیاز را کاملا نشان داده اند.از اینرو، مسئله اشتغال، نه فقط مربوط به کار کردن به معنای دستمزد گرفتن است، بلکه از دیدگاه کلی تر، یک مشارکت اجتماعی است.به نظر من، انقلاب، از دوره پیامبر (ص) که زنان، هم فعال اجتماعی بودند و هم فعال سیاسی، الهام گرفته است.مسلما این انقلاب، که شکل گرفته از مبانی دینی ما است، نگاه مثبتی به فعالیت زنان و حضور بیشتر آنان در اجتماع داشته است.همانطور که امام خمینی(ره) در سخنانشان بر این مسئله، بسیار تکیه داشتند که زنان، اگر جلوتر از مردان نبودند، دست کم هم دوش مردان بودند.این بیان نشان می دهد که ما باید در صحنه های اجتماعی حضور داشته باشیم و نمی توانیم از این قضیه دور بمانیم.نباید بگوییم که چون انقلاب شده است، پس زنان برگردند و در خانه ها بنشینند و اجتماع را مردان اداره کنند.به نظر من این مسئله با اعتقادات ما چندان تناسب ندارد.
در اولین گام، در مسئله بومی کردن شاخص اشتغال در کشور، اشتغال زنان را در فرهنگ و جامعه ما تعریف کنید.؟
من به صورت کلی، مشارکت زنان را بسیار مهم می دانم.اگر گام اول حضور زنان برای مشارکت اجتماعی تقویت شود، بخشی از تب و تابی که در وجود زنان، برای فعالیت در اجتماع وجود دارد، کاهش می یابد.ما در مطالعاتمان به این نتیجه رسیدیم که بیشتر زنان، خواهان اشتغال، نه فقط برای درآمد داشتن و به اصطلاح، کسب موقعیت بالاتر اجتماعی، بلکه بیشتر، برای حضور پررنگ تر در عرصه جامعه است که میل به شاغل شدن دارند.اگر از راه افزایش فعالیت اجتماعی، زنان را به مشارکت دعوت کنیم.البته نه لزوما به شکل حضور در ساعات مشخصی در خارج از خانه و در محل کار می توانیم مقدار زیادی از تب و تاب و تلاش آنان برای یافتن شغل بکاهیم.در تحقیقی که درباره افزایش آمار شرکت دختران در دانشگاه ها انجام دادیم، بیشتر افراد، در پاسخ به این پرسش که هدف شما از آمدن به دانشگاه و گرفتن مدرک چیست، اذعان داشتند که در درجه اول، هدفشان بالا بردن موقعیت اجتماعی بوده است و پس از آن، اهدافی مانند شاغل شدن و یا داشتن زندگی بهتر را بیان می کردند.در واقع، زنان با جایگاه و موقعیت اجتماعی مناسبی را جست وجو می کنند، انتظاری که زنان، پس از انقلاب درباره موقعیت اجتماعی داشته اند، ولی به درستی برآورده نشده است.
آیا معتقد نیستید که آسیبهایی که به علت عدم حضور زن در خانه، بر خانواده وارد می شود، بیشتر از آسیبهایی است که بانبودن مرد، به خانواده وارد می شود؟
با توجه به فرهنگی که در جامعه ما رواج دارد، بله، فرهنگ ما به گونه ای است که تقریبا همه خانواده ها زن محورند.
دیدگاه شما درباره الگوهای جنسیتی اشتغال، یعنی تفکیک مشاغل به مردانه و زنانه چیست؟ آیا این الگو همسو با دیگر شاخصهای توسعه قرار دارد؟ در صورت مثبت بودن پاسخ، الزامات این نگاه چیست؟
در غرب، انجام دادن همه کارها برای مرد و زن، تقریبا یکسان است؛ اما به نظر من، زنان مشاغل سنگین و یا شغلهایی را که در شأن یک زن نیست، نباید بپذیرند.از سوی دیگر، فرصتهای شغلی مناسب با شرایط فیزیکی و اجتماعی زنان، آن قدر فراوان است که در صورت امکان، شغل برای همه زنان متقاضی وجود دارد؛ اما تفکیک کردن مشاغل به مردانه و زنانه، به این شکل که سپردن برخی کارها به زنها را غیر ممکن سازد، فرصت های شغلی بسیاری را از آنان خواهد گرفت.البته پذیرفتن مشاغلی مانند کار در معادن، کار در ساختمانها و یا نظافت و به طور کلی، پذیرفتن هر شغلی، هرگز برای بانوان ارزش محسوب نمی شود.عکس این مسئله هم صادق است؛ یعنی بعضی از شغل ها را هم نباید مختص زنان دانست؛ زیرا در بسیاری از موارد، مانند منشی گری تلفن، که بیشتر به زنان سپرده می شود، این کار عملی نیست و بهتر است به مردان سپرده شود.
انتهای پیام/*