خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - از اردبیل : ائمه بزگوار در هر زمان بهترین تصمیم ممکن را گرفته اند. امام حسن مجتبی(ع) در شرایطی که هم‌ در اهل خانه خود معاویه نفوذ داشت و هم یارانش از عزم آنچنانی برخوردار نبودند نمی توانست در مقابل معاویه و جبهه عظیم زور، زر و تزویر بایستد و صلح او به صلاح همگان بود.صلح امام حسن مجتبی علیه السلام زمینه را برای قیام امام حسین علیه السلام و برگرداندن جامعه اسلامی به ریل اصلی خود را باز کرد، چرا که معاویه به عدم اجرای پیمان نامه و نقض آن به نوعی به قیام امام حسین(ع) در نگاه عوام مشروعیت بخشی کرد.امام حسن مجتبی علیه السلام بسیار مظلوم بودند و لشکریان خود امام تلاش کردند ایشان را ترور و به شهادت برسانند و امام علیه السلام برای صلاح مسلمین و حفظ راه اهل بیت علیهم السلام صلح با معاویه را با شروطی پذیرفت.بررسی زمان قیام امام مجتبی(ع)‌شرایط خاصی را نشان می دهد چنانچه دیدیم حتی فرمانده سپاه امام حسن(ع) عبیدالله بن عباس نیز با حدود ۸ هزار نفر از یاران امام به معاویه پیوستند.یکی از تصمیمات کلیدی تاریخ اسلام صلح امام حسن مجتبی علیه السلام با معاویه بود که متاسفانه این امر برای بسیاری از شیعیان حل نشده است و در همان زمان حیات مبارک امام مجتبی علیه السلام هم بسیاری از شیعیان ایشان را سرزنش می کردند.
حوادث وحشتناکی که در دوران معاویه صورت گرفت، مردم عراق را سخت تکان داد و آنها را از رخوت و سستي به در آورد و ماهیت اصلي حکومت اموي را تا حدي آشکار نمود.
در همان حال که روساي قبائل، از آثار و منافع پیمان صلح امام حسن(ع) بهره‏مند مي‏ شدند و از بذل و بخششهاي معاویه برخوردار مي‏ گشتند، مردم عادي عراق کم کم به ماهیت اصلي حکومت بیدادگر و خودکامه معاویه که پاي خود به سوي آن رفته و به دست خود آن را تثبیت کرده بودند، پي مي‏ بردند.معاویه «مغیره بن شعبه» را بر کوفه حاکم ساخت و کار بصره را به «عبدالله بن عامر» وا گذاشت و این شخص که پس از قتل عثمان آن شهر را ترک گفته بود، به بصره بازگشت. معاویه خود نیز به شام رفت و از دمشق به تدبیرکار دولت خویش پرداخت.
مردم عراق هر گاه به یادزندگاني در روزگار علي(ع) مي‏ افتادند، اندوهناک مي‏ شدند و از آن سستي که در حمایت از علي(ع) نشان داده بودند، اظهار پشیماني مي‏ نمودند و نیز از صلحي که میان ایشان و مردم شام اتتفاق افتاده بود، سخت پشیمان بودند. آنان چون به یکدیگر مي‏ رسیدند، همدیگر را سرزنش مي‏ کردند و از یکدیگر مي‏ پرسیدند که چه خواهد شد و چه باید کرد؟ هنوز چند سالي نگذشته بود که نمایندگان کوفه میان آن شهر و مدینه براي دیار حسن بن علي و گفتگو با او و شنیدن سخنان وي به رفت و آمد پرداختند.بنابراین دوران صلح امام حسن(ع) دوران آمادگي و تمرین تدریجي امت براي جنگ با حکومت فاسد اموي به شمار مي‏ رفت تا روز موعود، روزي که جامعه اسلامي آمادگي قیام داشته باشد، فرا رسد.روزي که امام حسن(ع) صلح کرد، هنوز اجتماع به آن پایه از درک و بینش نرسیده بود که هدف امام را تأمین کند. آن روز هنوز جامعه اسلامي اسیر زنجیرهاي آمال و آرزوها بود؛ آمال و آرزوهایي که روح شکست را در آنها تزریق کرده بود.از این رو هدفي که امام حسن(ع) تعقیب مي‏ کرد این بود که افکار عمومي را براي قیام بر ضد حکومت اموي آماده کند و به مردم فرصت دهد تا خود بیندیشند و به حقایق اوضاع و ماهیت حکومت اموي پي ببرند، بویژه آنکه اشارتهایي که حضرت مجتبي(ع) به ستمگریها و جنایات حکومت اموي وزیر پا گذاشتن احکام اسلام مي‏ نمود، افکار مردم را کاملاً بیدار مي‏ کرد.کم کم این آمادگي قوت گرفت و شخصیتهاي بزرگ عراق متوجه حسین بن علي(ع) شده از او خواستند که قیام کند.پس از شهادت حضرت مجتبي(ع) که حسین بن علي(ع) امامت را عهده دار بود، خبر جنایتهاي معاویه بلا فاصله در مدینه طنین مي‏ افکند و محور بحث در اجتماعاتي مي‏ گشت که حسین بن علي(ع) با شرکت بزرگان شیعه در عراق و حجاز و مناطق دیگر اسلامي تشکیل مي‏ داد. براي نمونه، هنگامي که معاویه «حجر بن عدي» و همراهان او را کشت، عده‏اي از بزرگان کوفه نزد حسین(ع) آمده جریان را به حضرت خبر دادند و پخش این خبر موجي از نفرت در همه افراد با ایمان برانگیخت.این مطلب نشان مي‏ دهد که در آن هنگام جنبش منظمي بر ضد حکومت اموي شکل مي‏ گرفت که مبلغین و عوامل موثر آن، همان پیروان اندک و صمیمي امام حسن(ع) بودند که حضرت با تدبیر هوشمندانه خویش جان آنان را از گزند قشون معاویه حفظ کرده بود. هدف این گروه این بود که با تذکار جنایاتي که در سراسر دوران حکومت معاویه موج مي‏ زد، روح قیام را در دلهاي مردم برانگیزند تا روز موعود فرا رسد.
نویسنده: صنم افشنگ
انتهای پیام/*