خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - امیرحمزه نژاد: فرانسه این روزها شاهد ماجراهای عجیب و غریبی است. فرانسه‌ای که تا چند ماه پیش شو آزادی و دموکراسی خواهی به نمایش می‌گذاشت و رئیس جمهور آن با ضدانقلاب ایران دیدار می کرد و برای اغتشاشگران دایه مهربانتر از مادر بود حالا چنان با مردم خود رفتار می کند که گویی به جنگ با آنان رفته است و صحنه‌هایی از اعتراضات صنفی و بازنشستگان فرانسوی در شبکه های اجتماعی منتشر می شود که حاکی از خشونت پلیس این کشور علیه خصوصا زنان و افراد کهن سال است.
یکی از تصاویری که بسیار قابل توجه است و چندین بار در همین فرانسه تکرار شده است کشیده شدن زنان معترض توسط پلیس فرانسه روی زمین آنهم با موی سرشان است! اینکه چطور این صحنه ها از فرانسه منتشر می شود و فرد و مسئولی از کشورهای غربی احساس مسئولیت نمی کنند بسیار جای سئوال دارد.

در فیلم ویدئوی دیگری که منتشر شده یک پلیس فرانسه یکی از زنان معترض را چنان با یک حرکت رزمی به زمین می کوبد که وی نمی تواند دیگر از جای خود بلند شود. خشونت در کشوری که خود را مهد دموکراسی می داند آنقدر زیاد و نهادینه شده که گویی فقط فرانسوی ها دموکراسی را به عنوان یک ابزار فشار برای دیگر کشورها به کار می برند و آزادی بیان در فرانسه یک افسانه است که با خشونت تمام با آن رفتار می شود.
سئوال دیگر اینجاست که افرادی چون «مصی علینژاد» که خود را طرفدار زنان می دانند و شعار زن زندگی آزادی می دهند نظری نسبت به برخورد شدید پلیس فرانسه با بانوان ندارند؟!
در جریان اغتشاشات سال گذشته در ایران بسیاری از جمله در فرانسه در یک اقدام به اصطلاح نمادین برای حمایت از آشوبگران و شعار زن زندگی آزادی موی سر خود را قیچی می کردند اما حالا با کشیدن موی سر زنان فرانسوی در جریان این اعتراضات آیا نباید شاهد کمپین های «گیسو بران» باشیم؟!

مکرون این روزها به نخست وزیر خود دستور داده که این اعتراضات باید ظرف مدت 100روز برچیده شود. اما پیشتر در جریان آشوب های ایران پیام حمایت آمیز از اغتشاشگران منتشر می کرد و بیان می کرد که « ما به مردم ایران به ویژه زنانی که شجاعانه برای به دست آوردن آزادی حقوق بشر و آزادی های اساسی خود اعتراض می کنند، احترام می گذاریم.» اما حالا سطح احترام دولت فرانسه به ریاست ماکرون را به خوبی به زنان می بینیم تا حدی که آنان را از موی سرشان گرفته و روی زمین کشان کشان به بازداشتگاه می برند.
فرانسه به خوبی نشان داد که تا چه میزان نسبت به شعارهایی که می دهد راستگوست اما در این میان بسیاری از افراد هستند سعی دارند هنوز با همه واقعیت هایی که در بزنگاه های کشورهای غربی مکشوف می شود بازهم سراب این کشورها را باور کنند. جالب است که بعضا تن به حضور در این کشورها و زندگی در ان ها می دهند و همین باعث می شود که زندگی شان دچار مشکلات عدیده ای شود.
از سوی دیگر فرانسه از رسانه ها برای القای توهم آزادی در این کشور استفاده می کند و غرب نیز با حمایت رسانه ای از ان یک بت دموکراتیک می سازد که حتی فیلم های سینمایی و سریال های مطرح هالیوودی پاریس را شهر ادبیات و عشق های رومانتیک توصیف میکنند اما در واقعیت فرانسه را امروز به خوبی می توانیم ببینم. از این رو نقش رسانه ها در نشان دادن چهره بی نقاب فرانسه بسیار مهم و حیاتی است.
فرانسه در قابی که رسانه های غربی نشان می دهد پر از آرامش و عشق و زیبایی است اما قاب دیگری که هیچگاه در رسانه های غربی نمی بینم و باید از لابه لای شبکه های اجتماع آنرا دریافت کنیم همین خشونت های بی حد و حصر پلیس فرانسه است.

تکلیف افرادی مانند مصی علینژاد و دار و دسته ضدانقلاب مشخص است اما نقش سلبریتی ها برخی سینماگرانی که ایران را در جشنواره های خارجی سیاه نشان می دهند و از کشورهایی مانند فرانسه به عنوان کشور رومانتیک سخن می گویند چیست؟ چرا آنان درباره فرانسه این روزها سکوت کرده اند؟! مگر واقعیت شعار آنان زن و زندگی و آزادی برای همه مردم دنیا نبود. با این حال دراین بزنگاه ها بسیاری از نگرش ها و واقعیت های درونی افراد مشخص شده و درواقع از حقیقت شعاری که سر می دهند، رونمایی می شود.
انتهای پیام/*